Μισός αιώνας πρόοδος (με τα καλά και τα στραβά της)

Σαν σήμερα: Η φονική πλημμύρα του 1961 στην Αθήνα, ...με 43 νεκρούς και χιλιάδες άστεγους 

Έκτοτε υπήρξε πρόοδος. Αλλά οι λύσεις που δόθηκαν (μπαζώματα ρεμάτων και οδοστρώσεις των ποταμιών) δεν ήταν και οι καλύτερες...

 

Περιβάλλον και δημόσια επικοινωνία

Πολύ κουβέντα γίνεται για τη σημασία της "ευαισθητοποίησης των πολιτών" προκειμένου να αντιμετωπιστούν τα περιβαλλοντικά προβλήματα. Πρωτεύοντα ρόλο σε αυτή την "ευαισθητοποίηση" έχει να παίξει προφανώς και ο τρόπος με τον οποίο η πολιτεία προσεγγίζει, αντιμετωπίζει και ενημερώνει τους πολίτες. Και ο τρόπος αυτός είναι συχνά άθλιος τόσο από πολιτική όσο και από τεχνική ή επικοινωνιακή άποψη.

Έπεσα πρόσφατα πάνω σε ένα παλιό φυλλάδιο (του 2001) για την "Ευρωπαϊκή Ημέρα Χωρίς Αυτοκίνητο". 

Το φυλλάδιο ξεκινάει με μια έντονη δόση γραφειοκρατικού λυρισμού "Περπατάμε ελεύθερα στους γνωστούς και άγνωστους δρόμους της πόλης και ανακαλύπτουμε τις κρυφές πτυχές της" για να περάσει εν συνεχεία στον κόσμο του υπερβατικού "...χρησιμοποιώντας τα ποδήλατα, τα πατίνια και τα... (drum roll) πόδια μας" (σε ποιούς ποδηλατόδρομους, σε ποιά πεζοδρόμια;) καταλήγωντας στην απόλυτη οργουελιανή -newspeak- κοροϊδία: "...για μια μέρα, για πολλές μέρες, για πάντα." (μόνο που η ημέρα χωρίς αυτοκίνητο είναι μία και μόνο μία).

Η τρίτη σελίδα συνεχίζει με το αγαπημένο μου και άκρως κατάλληλο για κατήχηση δημοτικού / νηπιαγωγείου: Η αντίστιξη μεταξύ των πολιτών (από τη μία μεριά) και των αυτοκινήτων (από την άλλη)! Άνθρωπος εναντίον μηχανής! "Κόκκινο στα Ι.Χ. Πράσινο στους πολίτες".

Επίσης, κάτω αριστερά μαθαίνουμε ότι με τη συμμετοχή μας στέλνουμε ένα "μήνυμα στους πολίτες του κόσμου" (ήταν η εποχή που δωρίζαμε Ευρώ στους Αμερικάνους...) ενώ δεξιάμας βλέπουμε όλα τα καλά που έκανε η πολιτεία (κράτος και δήμοι) για εμάς. Εδώ επίσης συναντάμε και ένα από τα αγαπημένα μου πράσινα κλισέ: Οι χώροι αστικού πρασίνου ως "πνεύμονες ζωής".

Στην τέταρτη σελίδα τα πράγματα λέγονται πλέον ξεκάθαρα και με τ' όνομά τους: Η πολιτεία ό,τι ήταν να κάνει το έκανε: Η σκυτάλη για τη βελτίωση της καθημερινότητας των πόλεων βρίσκεται πλέον στα χέρια των κατοίκων. Στο σημείο αυτό παρεμβαίνει και ο Πάολο Κοέλλιο ο οποίος μας πληροφορεί πως "αν μάθουμε να αγαπάμε και να προσέχουμε ξανά την πόλη μας μπορούμε να ζήσουμε στην πόλη που ονειρεύομαστε".

Επίσης, αφήνεται μια χαραμάδα αισιοδοξίας, με την υπόθεση ότι "η 'Ημέρα Χωρίς Αυτοκίνητο' μπορεί να... πολλαπλασιαστεί και να γίνει 'Ημέρες Χωρίς Αυτοκίνητο'". Δε διευκρινίζεται όμως πως θα γίνει ο πολλαπλασιασμός. Με μοσχεύματα, καταβολάδες ή παραφυάδες;

Την απάντηση δε μας δίνει ούτε το μήνυμα του υπουργού, από το οποίο όμως καταλαβαίνουμε ότι "Η αναβάθμιση της Ποιότητας Ζωής στα Αστικά Κέντρα (ΠΟΖΑΚ) απαιτεί:

• Την ευαισθητοποίηση των πολιτών (μην ξεχνάμε τις ευθύνες μας)
• Το σχεδιασμό σύγχρονων υποδομών στις πόλεις (βλ. μεγάλα έργα...)
• Την αναβάθμιση, ελκυστικότητα και αξιοπιστία των δημοσίων συγκοινωνιών (την οποία άλλοι είχαν ήδη δρομολογήσει, λόγω και Ολυμπιακών Αγώνων).

 Για θεσμικές παρεμβάσεις προς την κατεύθυνση της ενίσχυσης της αυτοδιοίκησης των δήμων δε γίνεται λόγος, ούτε φυσικά καμία αναφορά σε θέματα αστικού σχεδιασμού και πολεοδομικής νομοθεσίας που δεν έχουν να κάνουν με την κατασκευή έργων...

Πρόταση (και του) ΟΟΣΑ για τα έσοδα της τοπικής αυτοδιοίκησης

Έκανα ένα ξεκαθάρισμα σε παλιά κουτιά αυτό το Σ/Κ και όπως πάντα σε τέτοιες περιπτώσεις ξέθαψα διάφορα ενδιαφέροντα φαντάσματα του παρελθόντος. Για παράδειγμα, αυτό το απόσπασμα του Βήματος (Δεκ. 2003) που μας πληροφορεί ότι "οι Δήμαρχοι είναι σπάταλοι" (!!!) και πως οι Δήμοι πρέπει να χρηματοδοτούνται από τοπικούς φόρους επί των ακινήτων. Δώδεκα χρόνια μετά το δημοσίευμα το μήνυμα δεν έχει φθάσει εδώ.

Σε άλλα άσχετα, παλαιά νέα, κάτω δεξιά, ένας σοβαροφανής δημοσιογράφος (που έχει πει όλα και τα αντίθετά τους) μας πληροφορεί πως οι εργαζόμενοι έχουν δίκιο να ζητούν αυξήσεις 8% (!!!). Εργαζόμενος είμαι κι εγώ αλλά αυξήσεις 8% όταν ο πληθωρισμός ήταν 3,1% εκείνη τη χρονιά...

Ακούστηκαν #9

(...μεμονωμένα ακουστικά στιγμιότυπα, από την περιρρέουσα καθημερινότητα)


_Σκουπίδια είναι.

_Δεν είναι μαμά! Πλαστικό είναι.

(~35χρονη και η μαμά της διαβουλεύονται μπροστά σε κάδο ανακύκλωσης)

-Δε γίνεται κάθε ομάδα που παίζει ενάντια στον Ολυμπιακό να είναι μ' εννιά παίχτες! Και στο ποδόσφαιρο και στο μπάσκετ!

(Από αθλητικό διάλογο στο λεωφορείο, με εν συνεχεία προεκτάσεις στην  εθνική και παγκόσμια πολιτικο-διπλωματική σκακιέρα)

-Από τα τρία τσιγάρα και μετά..., μπαίνεις στο όριο της τράκας

(Ο τρακαδόρος που δεν ήξερε τι ήταν. Κάπου στην Πατησίων)

-Να μου πάρει τ'αρχίδια τώρα! Γάμησε τη Βουλή των Ελλήνων, γάμησε την κυβέρνηση, δεν άφησε τίποτα που να μη γαμήσει!

(Πενηνταπεντάρης κουστουμαρισμένος, γραβατωμένος, αμφιβόλου ψυχικής υγείας, μονολογεί ΠΟΛΥ δυνατά... Άνω Πατήσια)

"Πατάω λοιπόν αυτό το 'long off' όπως μου είπες..."

(Υπάλληλος στο κεντρικό ταχυδρομείο, διηγείται σε συνάδελφό της περιπέτειες από το μαγικό κόσμο της πληροφορικής)