Αν έχετε διαβάσει το άρθρο του Νίκου Δήμου με τίτλο "Το εθνικό μας χέρι", πολύ δύσκολα θα το έχετε ξεχάσει.
Επιστρέφοντας από τις διακοπές, και έχοντας το πλεονέκτημα να είμαι συνοδηγός σε κομμάτι της διαδρομής, είπα να κάνω μια μικρή καταμέτρηση. Κοιτούσα τα αυτοκίνητα που έρχονταν από την αντίθετη κατεύθυνση (ως επί το πλείστον μία λωρίδα, σε επαρχιακούς δρόμους) και μετρούσα τα... εθνικά χέρια. Μετά από 1,5 περίπου ώρα (συν-οδήγησης) στα 200 αυτοκίνητα που διασταυρωθήκαμε μέτρησα 13 "εθνικά χέρια" (ποσοστό 6,5%).
Πράγματι υπήρχαν σε αυτοκίνητα κάθε είδους. Το πιο αλλόκοτο ανήκε στον οδηγό μιας Porsche που για κάποιο λόγο ένιωθε την ανάγκη να ακουμπάει την παλάμη του πάνω στην καυτή λαμαρίνα της οροφής.
Με ένα άλλο διασταυρωθήκαμε σε μια στροφή την οποία ο απέναντι οδηγός έπαιρνε πολύ κλειστά - με το εθνικό χέρι του προτεταμένο σε πλήρη διάταση. Θα μπορούσε να είχε γίνει το εθνικό πρώην χέρι του, αν δεν αντιδρούσε. Ποια ήταν η αντίδρασή του; Όχι φυσικά να αλλάξει την πορεία του αυτοκινήτου του (πως θα μπορούσε άλλωστε;) όσο το να κατεβάσει το χέρι του από τη διάταση σε κατακόρυφη κατεύθυνση.
Είδα εθνικά χέρια σε αυτοκίνητα ακριβά, φτηνά, σαράβαλα, ΙΧ και φορτηγά. Το μόνο μοτίβο που μπόρεσα να διακρίνω ήταν ότι τρεις από τους εθνικόχειρες βρίσκονταν τελευταίοι σε ουρές αυτοκινήτων. Η "αναμονή" και το γεγονός ότι τα άλλα οχήματα μπροστά τους λειτουργούσαν (υποτίθεται) ως ασπίδα φαίνεται να τους δημιουργούσε έναν εφησυχασμό και τους έδινε την ευκαιρία για να τεντωθούν.
Κάποια μελλοντική φορά θα μετρήσω το ποσοστό και σε δρόμους της πόλης...
Επιστρέφοντας από τις διακοπές, και έχοντας το πλεονέκτημα να είμαι συνοδηγός σε κομμάτι της διαδρομής, είπα να κάνω μια μικρή καταμέτρηση. Κοιτούσα τα αυτοκίνητα που έρχονταν από την αντίθετη κατεύθυνση (ως επί το πλείστον μία λωρίδα, σε επαρχιακούς δρόμους) και μετρούσα τα... εθνικά χέρια. Μετά από 1,5 περίπου ώρα (συν-οδήγησης) στα 200 αυτοκίνητα που διασταυρωθήκαμε μέτρησα 13 "εθνικά χέρια" (ποσοστό 6,5%).
Πράγματι υπήρχαν σε αυτοκίνητα κάθε είδους. Το πιο αλλόκοτο ανήκε στον οδηγό μιας Porsche που για κάποιο λόγο ένιωθε την ανάγκη να ακουμπάει την παλάμη του πάνω στην καυτή λαμαρίνα της οροφής.
Με ένα άλλο διασταυρωθήκαμε σε μια στροφή την οποία ο απέναντι οδηγός έπαιρνε πολύ κλειστά - με το εθνικό χέρι του προτεταμένο σε πλήρη διάταση. Θα μπορούσε να είχε γίνει το εθνικό πρώην χέρι του, αν δεν αντιδρούσε. Ποια ήταν η αντίδρασή του; Όχι φυσικά να αλλάξει την πορεία του αυτοκινήτου του (πως θα μπορούσε άλλωστε;) όσο το να κατεβάσει το χέρι του από τη διάταση σε κατακόρυφη κατεύθυνση.
Είδα εθνικά χέρια σε αυτοκίνητα ακριβά, φτηνά, σαράβαλα, ΙΧ και φορτηγά. Το μόνο μοτίβο που μπόρεσα να διακρίνω ήταν ότι τρεις από τους εθνικόχειρες βρίσκονταν τελευταίοι σε ουρές αυτοκινήτων. Η "αναμονή" και το γεγονός ότι τα άλλα οχήματα μπροστά τους λειτουργούσαν (υποτίθεται) ως ασπίδα φαίνεται να τους δημιουργούσε έναν εφησυχασμό και τους έδινε την ευκαιρία για να τεντωθούν.
Κάποια μελλοντική φορά θα μετρήσω το ποσοστό και σε δρόμους της πόλης...
