Απορώ με την αναισθησία ορισμένων εγχώριων αρχιτεκτόνων, μηχανικών και άλλων φίλων του (κακο-)δομημένου περιβάλλοντος και της διατήρησης της ιστορικής μνήμης.
Δεν θα όφειλαν κάποιοι από τους ανθρώπους που πάλεψαν και πέτυχαν (πλήρως ή εν μέρει) να διατηρηθούν εν «ζωή» τα κατουρημένα πλακάκια του Σταθμού ΗΣΑΠ της Ομόνοιας, τα σαραβαλιασμένα, μίζερα ερείπια των «προσφυγικών της Λ.Αλεξάνδρας» (με αποτυπωμένες επάνω τους τις όμορφες μνήμες του εμφυλίου πολέμου και της μικρασιατικής καταστροφής…), το άνευ ιδιαίτερης αρχιτεκτονικής σημασίας κτήριο του εργοστασίου της νεκρής πλέον δισκογραφικής εταιρείας Columbia (1, 2, 3) να διαμαρτυρηθούν για το αρχιτεκτονικό έγκλημα των εγκλημάτων;
Εκατόν πενήντα πέντε χιλιόμετρα ατόφιας αρχιτεκτονικής και ιστορικής μνήμης, καταστράφηκαν τις τελευταίες δύο δεκαετίες στο Βερολίνο. 155 χιλιόμετρα του τείχους που είχε τον ευγενή σκοπό της «προστασίας από το φασισμό» των Ανατολικογερμανών πολιτών. Δεν αξίζει κάποια διαμαρτυρία για την –πανευρωπαϊκής σημασίας – απώλεια του ιστορικού αυτού μνημείου; Για να τιμήσει έστω τη μνήμη των δεκάδων νεκρών και χιλιάδων άλλων παραπλανηθέντων που γητεύτηκαν από τις σειρήνες του καπιταλισμού και έκαναν το λάθος να γυρίσουν την πλάτη στον κομμουνιστικό παράδεισο;
Μα - θα διαμαρτυρηθούν κάποιοι – το να διατηρηθεί ένα τείχος μήκους 155 χιλιομέτρων δεν θα ήταν ρεαλιστικό.
Πιθανώς, αλλά ο ρεαλισμός ουδέποτε στάθηκε εμπόδιο στον κάθε λογής δογματισμό, ιδίως στη χώρα μας. Είτε στον δογματισμό της παρελθοντολαγνείας, είτε στο δογματισμό της φτηνιάρικης αρπαχτής...
Γιατί λοιπόν να μην ασκηθούν οι κατάλληλες πιέσεις, προς τις αρχές του Βερολίνου και της Γερμανίας, για την πλήρη αποκατάσταση του τείχους της ντροπής, στο σύνολό του, σε αντίθεση με κάποιες μεσοβέζικες ενέργειες που προωθούνται; Ας εξάγουμε και στους αναίσθητους δυτικούς την ανόθευτη αγάπη μας για το περιβάλλον, τη διατήρηση της ιστορικής μνήμης και της πολιτιστικής κληρονομιάς!
Potsdamer Platz: H καταστροφή...
Δεν θα όφειλαν κάποιοι από τους ανθρώπους που πάλεψαν και πέτυχαν (πλήρως ή εν μέρει) να διατηρηθούν εν «ζωή» τα κατουρημένα πλακάκια του Σταθμού ΗΣΑΠ της Ομόνοιας, τα σαραβαλιασμένα, μίζερα ερείπια των «προσφυγικών της Λ.Αλεξάνδρας» (με αποτυπωμένες επάνω τους τις όμορφες μνήμες του εμφυλίου πολέμου και της μικρασιατικής καταστροφής…), το άνευ ιδιαίτερης αρχιτεκτονικής σημασίας κτήριο του εργοστασίου της νεκρής πλέον δισκογραφικής εταιρείας Columbia (1, 2, 3) να διαμαρτυρηθούν για το αρχιτεκτονικό έγκλημα των εγκλημάτων;
Εκατόν πενήντα πέντε χιλιόμετρα ατόφιας αρχιτεκτονικής και ιστορικής μνήμης, καταστράφηκαν τις τελευταίες δύο δεκαετίες στο Βερολίνο. 155 χιλιόμετρα του τείχους που είχε τον ευγενή σκοπό της «προστασίας από το φασισμό» των Ανατολικογερμανών πολιτών. Δεν αξίζει κάποια διαμαρτυρία για την –πανευρωπαϊκής σημασίας – απώλεια του ιστορικού αυτού μνημείου; Για να τιμήσει έστω τη μνήμη των δεκάδων νεκρών και χιλιάδων άλλων παραπλανηθέντων που γητεύτηκαν από τις σειρήνες του καπιταλισμού και έκαναν το λάθος να γυρίσουν την πλάτη στον κομμουνιστικό παράδεισο;
Μα - θα διαμαρτυρηθούν κάποιοι – το να διατηρηθεί ένα τείχος μήκους 155 χιλιομέτρων δεν θα ήταν ρεαλιστικό.
Πιθανώς, αλλά ο ρεαλισμός ουδέποτε στάθηκε εμπόδιο στον κάθε λογής δογματισμό, ιδίως στη χώρα μας. Είτε στον δογματισμό της παρελθοντολαγνείας, είτε στο δογματισμό της φτηνιάρικης αρπαχτής...
Γιατί λοιπόν να μην ασκηθούν οι κατάλληλες πιέσεις, προς τις αρχές του Βερολίνου και της Γερμανίας, για την πλήρη αποκατάσταση του τείχους της ντροπής, στο σύνολό του, σε αντίθεση με κάποιες μεσοβέζικες ενέργειες που προωθούνται; Ας εξάγουμε και στους αναίσθητους δυτικούς την ανόθευτη αγάπη μας για το περιβάλλον, τη διατήρηση της ιστορικής μνήμης και της πολιτιστικής κληρονομιάς!
Potsdamer Platz: H καταστροφή...
Potsdamer Platz: Η σημερινή κατάντια (Φωτ.: berlin-info.de)
Μεσοβέζικη προσπάθεια ανασύστασης μερικών μέτρων του τοίχους και της "Λωρίδας του Θανάτου" (Bernauer Strasse). Δε θα ήταν πιο ωραίο αυτή η όμορφη εικόνα να κυριαρχεί για 155 χιλιόμετρα; (AP Photo/Markus Schreiber)
2 σχόλια:
Μα... διατηρείται! Στον Περισσό και αλλαχού... στην επικράτεια.
:)
...Νυν και αεί!
Δημοσίευση σχολίου