Μεσογειακοί Αγώνες....

Η απώλεια των Μεσογειακών Αγώνων από το Βόλο και τη Λάρισα ήρθε με μάλλον ταπεινωτικό τρόπο. Θα μπορούσε εξ' αρχής να είχε γίνει αυτό που είχε από πολλούς προταθεί όταν ανέκυψε η οικονομική κρίση. Να απεμπλακούμε με δική μας πρωτοβουλία από αυτή την ιστορία, για λόγους οικονομίας. Αλλά το πολιτικό θάρρος για τέτοιες αποφάσεις λείπει...

Επί της ουσίας, δε νομίζω ότι θα έχει οποιαδήποτε σοβαρή επίδραση στην ανάπτυξη των δύο πόλεων αυτή η ιστορία. Η ανάπτυξη δεν έρχεται ως ουρανοκατέβατο δώρο -ελέω κάποιας διοργάνωσης- αλλά ως αποτέλεσμα μακροχρόνιου σχεδιασμού (μαζί με το ευρύτερο οικονομικό / επιχειρηματικό κλίμα που έχει καλλιεργηθεί σε μια περιοχή). Αν υπάρχει ο σχεδιασμός, μια διοργάνωση μπορεί το πολύ-πολύ να επιταχύνει κάποιες εξελίξεις. Ούτε να τις ανατρέψει ούτε να τις γεννήσει.

Καραμανλής Φιλοθέης-Καραμανλής Θεσσαλονίκης: Σημειώσατε 1

Όχι, δεν πρόκειται για σύγκριση μεταξύ του Κωνσταντίνου Καραμανλή με τον Καραμανλή τον νεώτερο.

Ούτε για κακόγουστο αστείο του "Αθηναϊκού κατεστημένου" ενάντια στο λαό της Θεσσαλονίκης.

Απλά, περπατώντας προχτές στη Φιλοθέη, βρέθηκα ξαφνικά μπροστά σε μία προτομή του Κωνσταντίνου Καραμανλή (φιλοτεχνημένη από τον Μιχάλη Βαφειάδη). Έχοντας πρόσφατη την (μηντιακή) ανάμνηση του ανδριάντα του Κωνσταντίνου Καραμανλή στη Θεσσαλονίκη μοιραία έκανα τη σύγκριση και νομίζω πως το αποτέλεσμά  της είναι ξεκάθαρο. Ο Καραμανλής της Φιλοθέης είναι μακράν ρεαλιστικότερος από τον (σίγουρα όχι άσχημο) Καραμανλή της Θεσσαλονίκης (του γλύπτη Πραξιτέλη Τζανουλίνου). Για να κρίνετε κι εσείς, παραθέτω τις δύο φωτογραφίες:

Προτομή Κων. Καραμανλή - Φιλοθέη

Κι εδώ: Φωτογραφία από τον ανδριάντα της Θεσσαλονίκης
(από το σάιτ της εφημερίδας Αγγελιοφόρος - δυστυχώς δεν αναφέρεται ο/η φωτογράφος...)

Κλειστά επαγγέλματα και πόλεις "για κλείσιμο"

Όλα σχετίζονται με όλα. Κι ας μη φαίνονται εκ πρώτης όψεως.

Διαβάστε τρία άρθρα μου, στο blog Ε-Δράση, για τα κλειστά επαγγέλματα (1, 2, 3). 

Όλα τα αναφερόμενα κλειστά επαγγέλματα (πολεοδόμοι, ενεργειακοί επιθεωρητές, ξεναγοί, μεσολαβητές) σχετίζονται άμεσα ή έμμεσα με το πως αναπτύσσεται μια πόλη, τι υπηρεσίες προσφέρονται σ' αυτήν, πως λύνει τα προβλήματά της. Στη χώρα μας όλα αυτά είναι επαγγέλματα κλειστά, δηλ. απαγορεύεται η άσκησή τους αν δεν ανήκεις σε συγκεκριμένες συντεχνίες και θα παραμείνουν ως τέτοια ακόμη και μετά το τρέχον νομοσχέδιο περί "ανοίγματος των κλειστών επαγγελμάτων". 

Μετά, θ' ακούσετε δακρύβρεχτα σχόλια και υποκριτικούς ή αφελείς προβληματισμούς για την κατάσταση των ελληνικών πόλεων... Οι προτεραιότητες που βάζεις είναι και οι προτεραιότητες που σε δεσμεύουν, όσο κι αν προσπαθήσεις να ξεγελάσεις εαυτόν και αλλήλους.

Και νόστιμη και έξυπνη

...ως ιδέα, η σοκολάτα που δίνουν για εισιτήριο στο Μουσείο Σοκολάτας της Βαρκελώνης!

Το μουσείο, δημιούργημα των ζαχαροπλαστών της πόλης, δε λέει και πολλά. Κυρίως περιέχει γλυπτά σοκολάτας, πολύ ωραία και ενδιαφέροντα καθώς και κάποιες προθήκες με πληροφορίες για την καλλιέργεια του κακάο και τη θέση της σοκολάτας στη λαϊκή κουλτούρα, αλλά μέχρι εκεί. Αυτό που... σου μένει περισσότερο είναι το εισιτήριο.

Η Βαρκελώνη ήταν η πρώτη πόλη στην Ευρώπη στην οποία εισήχθησαν καρποί κακάο, το 1520.

Ακούστηκαν...#2

(...μεμονωμένα ακουστικά στιγμιότυπα, από την περιρρέουσα καθημερινότητα)
 
«Η κυρία έχει φέρει εδώ 10 φακέλους! Έχει τις περαιώσεις όλων των συναδέλφων της και περιμένουμε εμείς στην ουρά. Ας έρθουν να κάτσουν κι αυτοί στην ουρά! Όχι να περιμένουμε εμείς επειδή έτσι σας συμφέρει!»

(Νευρασθενικός, ανυπόμονος πελάτης τραπέζης εκφράζει την ελληνική (του) άποψη περί παραγωγικότητας)

Πρωινό σε εστιατόριο ξενοδοχείου. Καλλωπισμένη ξανθιά ομιλεί σε διακριτικά χαμηλή φωνή με συνάδελφό της για επαγγελματικά θέματα. Και μιλάει… Και μιλάει… Και μιλάει… Την κοιτάζει με φαινομενικά προσεκτικό ύφος. Φέρνει τα χέρια του στο πρόσωπο. Κάνει μορφασμούς προσοχής και συγκατάνευσης. Αυτή συνεχίζει …αδιατάρακτη. Περνάω δίπλα τους και την ακούω να λέει:

“…We need to give people a chance to talk…”

“Vicky as in Victoria…” 

...

“So, it is ‘Vicky, Barcelona’…”

...

«Oh, ‘Vicky, Christina, Barcelona’!  And you say…”

(Ηλικιωμένος Αμερικάνος, σωσίας του Jack Palance, δείχνει υπερβάλλοντα ζήλο ενημέρωσης για την, ανήκουστη σ’ αυτόν, “Vicky, Christina, Barcelona” του Γούντυ Άλλεν, φέρνοντας πιθανώς σε δύσκολη θέση τους Καταλανούς οικοδεσπότες του…)

«Εγώ δεν έχω ψηφίσει κανέναν τους ποτέ μου! Η τελευταία φορά που ψήφισα ήταν όταν μας δώσανε το βιβλιάριο το...τέτοιο. Το εκλογικό!»

(Αγανακτισμένη «πολίτης» στο τρόλεϋ, με αυτάρεσκη περηφάνια...)

...

«Τι να ψηφίσω; Τις πράσινες κάμπιες;»

(η ίδια)

...

«Έχετε δει πασοκική οικογένεια που να μην έχει μπλεξίματα με ναρκωτικά;»

(Ομοίως. Ο νεοφασισμός της διπλανής πόρτας έχει, ενίοτε, πλάκα)