Ακούστηκαν...#2

(...μεμονωμένα ακουστικά στιγμιότυπα, από την περιρρέουσα καθημερινότητα)
 
«Η κυρία έχει φέρει εδώ 10 φακέλους! Έχει τις περαιώσεις όλων των συναδέλφων της και περιμένουμε εμείς στην ουρά. Ας έρθουν να κάτσουν κι αυτοί στην ουρά! Όχι να περιμένουμε εμείς επειδή έτσι σας συμφέρει!»

(Νευρασθενικός, ανυπόμονος πελάτης τραπέζης εκφράζει την ελληνική (του) άποψη περί παραγωγικότητας)

Πρωινό σε εστιατόριο ξενοδοχείου. Καλλωπισμένη ξανθιά ομιλεί σε διακριτικά χαμηλή φωνή με συνάδελφό της για επαγγελματικά θέματα. Και μιλάει… Και μιλάει… Και μιλάει… Την κοιτάζει με φαινομενικά προσεκτικό ύφος. Φέρνει τα χέρια του στο πρόσωπο. Κάνει μορφασμούς προσοχής και συγκατάνευσης. Αυτή συνεχίζει …αδιατάρακτη. Περνάω δίπλα τους και την ακούω να λέει:

“…We need to give people a chance to talk…”

“Vicky as in Victoria…” 

...

“So, it is ‘Vicky, Barcelona’…”

...

«Oh, ‘Vicky, Christina, Barcelona’!  And you say…”

(Ηλικιωμένος Αμερικάνος, σωσίας του Jack Palance, δείχνει υπερβάλλοντα ζήλο ενημέρωσης για την, ανήκουστη σ’ αυτόν, “Vicky, Christina, Barcelona” του Γούντυ Άλλεν, φέρνοντας πιθανώς σε δύσκολη θέση τους Καταλανούς οικοδεσπότες του…)

«Εγώ δεν έχω ψηφίσει κανέναν τους ποτέ μου! Η τελευταία φορά που ψήφισα ήταν όταν μας δώσανε το βιβλιάριο το...τέτοιο. Το εκλογικό!»

(Αγανακτισμένη «πολίτης» στο τρόλεϋ, με αυτάρεσκη περηφάνια...)

...

«Τι να ψηφίσω; Τις πράσινες κάμπιες;»

(η ίδια)

...

«Έχετε δει πασοκική οικογένεια που να μην έχει μπλεξίματα με ναρκωτικά;»

(Ομοίως. Ο νεοφασισμός της διπλανής πόρτας έχει, ενίοτε, πλάκα)