Ένα σχόλιο που δεν δημοσιεύτηκε ποτέ

Δεν ξέρω αν σας έχει τύχει (σε όσους έχετε μπλογκ / σάιτ) να μη δημοσιεύσετε κάποιο σχόλιο το οποίο κατά βάθος θεωρείτε ενδιαφέρον αλλά αμφιβάλλετε αν θα αφορά κανέναν άλλον και εκ των υστέρων να βλέπετε να γίνεται θόρυβος γι' αυτό το θέμα.
Ή αποφεύγετε να κάνετε κάποιο σχόλιο / πρόβλεψη που ξέρετε ότι θα θεωρηθεί τραβηγμένο απ' τα μαλλιά, για να δείτε μετά από λίγο καιρό ότι επαληθεύεστε, αλλά δεν το ξέρει κανένας άλλος παρά μόνο εσείς.

Ένα τέτοιου είδους σχόλιο ήθελα να γράψω πριν ένα περίπου χρόνο, με αφορμή ένα άρθρο του Sasha Issenberg στην εφημερίδα Boston Globe για τον αμερικάνο γερουσιαστή και -τότε- προεδρικό υποψήφιο, Joe Biden. Το άρθρο είχε τίτλο "Ο Μπάιντεν ακολουθεί μια ξεχωριστή προσέγγιση στα πολιτικά ερωτήματα: σύνθετες απαντήσεις" ("Biden taking a distinctive approach to policy questions: complex answers") και περιέγραφε το πως ο Δημοκρατικός γερουσιαστής από το Ντέλαγουερ δεν αρκείτο στις συνηθισμένες, "έξυπνες" ή "σαφείς" ατάκες των 20-30 δευτερολέπτων που συνηθίζουν τα τελευταία ιδίως χρόνια οι πολιτικοί. Αντιθέτως, έδινε "περίπλοκες" αλλά σαφείς απαντήσεις, συνδέοντας διαφορετικές παραμέτρους φαινομενικά άσχετων ζητημάτων για να φθάσει στην τελική του απάντηση. Μεταφράζω ενδεικτικά ένα απόσπασμα του άρθρου:

Οι λίγες ερωτήσεις από τον συντονιστή του συνεδρίου "Καλλιεργώντας τη Βιοοικονομία", στο Πολιτειακό Πανεπιστήμιο της Άιοβα, είχαν όλες να κάνουν με το φαινομενικά περιορισμένο θέμα του πως θα εκσυγχρονιστεί η γεωργική παραγωγή.

Αλλά όταν ήταν η σειρά του Τζόζεφ Ρ. Μπάιντεν Τζούνιορ να απαντήσει, αυτός άρχισε να μιλάει για την κάκιστη κατάσταση των Αμερικανικών υποδομών, την αποτελεσματικότητα των ξένων λιμανιών όπως του Χονγκ-Κονγκ, το εμπορικό έλλειμα με την Ασία, και τη μη ανταγωνιστικότητα του μεταποιητικού τομέα των ΗΠΑ.

Η φαινομενικά δαιδαλώδης διαδρομή από τον ένα τομέα πολιτικής στον άλλο, του Δημοκρατικού από το Ντέλαγουερ τη Δευτέρα το βράδυ, δεν ήταν ένα παράδειγμα της γνωστής τρυφηλότητας των γερουσιαστών ή της δικής του θρυλικής μακρηγορίας, όσο μιας αυξανόμενα διακριτής προσέγγισης στα ερωτήματα πολιτικής. Οι περίπλοκες απαντήσεις του Μπάιντεν, συχνά αποτελούνται από περισσότερα "κινούμενα" μέρη απ'ότι των Δημοκρατικών αντιπάλων του, εκτεινόμενες συνήθως πέρα από τις τυπικές κατηγορίες θεμάτων όπως οικονομική, εξωτερική και εμπορική πολιτική.

Τελικά, κατέληξε σε ένα πρωτότυπο επιχείρημα: Ένας από τους λόγους που τα Αμερικανικά προϊόντα δεν πωλούνται στο εξωτερικό είναι το ότι πρέπει να φθάσουν στις ξένες αγορές μέσω παρωχημένων εσωτερικών υποδομών, γεγονός που τα καθιστά υπερβολικά ακριβά.

Οι περισσότεροι από τους αντιπάλους του Μπάιντεν για την προεδρία έχουν μιλήσει για την ανάγκη επανεπένδυσης στις υποδομές, στα πλαίσια συγκεκριμένων πολιτικών επιλογών: για τη δαπάνη χρημάτων στο εσωτερικό αντί για το Ιράκ, ή για τη σοφία του να δεσμευτούν κονδύλια για μια "γέφυρα στο πουθενά" στην Αλάσκα τη στιγμή που μια άλλη στη Μινεζότα κατέρευσε μέσα στον ποταμό Μισισιπή.

Η απάντηση του Μπάιντεν - που κατάφερε μέσα σε λίγα λογικά βήματα να συνδέσει τους καταρρέοντες αυτοκινητόδρομους με τα κλειστά εργοστάσια- δεν βασίστηκε σε μια δυνητική ανταλλαγή μεταξύ δύο καταστάσεων, αλλά μάλλον σε μια αλυσίδα αιτίων και αιτιατών αλά Ρουμπ Γκόλντμπεργκ.

Το σχόλιο που ήθελα να γράψω όταν πρωτοδιάβασα αυτό το άρθρο θα είχε τίτλο "Μια αξιοθαύμαστη συνταγή πολιτικής αποτυχίας" (ή κάτι παρόμοιο). Δε νομίζω ότι οι περίπλοκες, λογικές απαντήσεις έχουν πολλούς θαυμαστές στον κόσμο της πολιτικής. Πράγματι, σύντομα ο Μπάιντεν απέσυρε την υποψηφιότητά του και τελικός νικητής από πλευράς Δημοκρατικών ανεδείχθη ο Μπάρακ Ομπάμα με το σαφές και επίκαιρο σύνθημα / μοτίβο της "Αλλαγής".
Χθες, διάβασα στους N.Y. Times ένα άρθρο του David Brooks με τίτλο "Ελπίζοντας πως είναι ο Μπάιντεν" όπου ο αρθρογράφος παρέθετε την προσωπική του πορεία και εξηγούσε γιατί θα ήταν ένας καλός αντιπρόεδρος για τον Ομπάμα.
Σήμερα, ανακοινώθηκε ότι ο Ομπάμα πράγματι τον επέλεξε για υποψήφιο αντιπρόεδρο.
Φαίνεται πως μερικές φορές, η αποτυχία είναι ο πιο σίγουρος δρόμος προς την επιτυχία.