Πρώτη φορά πήγα στις «Νύχτες Πρεμιέρας» και νομίζω ότι θα μου γίνει μόνιμη συνήθεια. Μπορεί το φεστιβάλ Θεσσαλονίκης να ήταν ...χμμ, προβληματικό φέτος αλλά, κατά τα άλλα, η περί κινηματογράφου κίνηση καλά κρατεί. Ήδη το Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου Πάτρας («Διεθνές Πανόραμα Ανεξάρτητων Δημιουργών Φιλμ & Βίντεο») ετοιμάζεται να ξεκινήσει την 11η χρονιά του.
Επιστρέφω στις Νύχτες Πρεμιέρας: Πολύ ενδιαφέρον – και με σωστή χρονική διάρκεια- ήταν το ειδικό αφιέρωμα με τίτλο “A Space Story” την Τρίτη (22/9) το βράδυ, ενώ το γεγονός των ημερών ήταν η προβολή του ντοκυμαντέρ της Νικόλ Αλεξανδροπούλου για το Γιάννη Πετρίδη με τίτλο “Once In A Lifetime” την Πέμπτη (24/9). Έβγαινες απ’ την αίθουσα με μια γλυκιά αίσθηση ανικανοποίητου. Γλυκιά, από την ευχαρίστηση να γνωρίζεις λίγο παραπάνω έναν άνθρωπο που μετά από τόσα χρόνια ακρόασης αισθάνεσαι δικό σου. Ανικανοποίητου γιατί κάτι έμοιαζε να έλειπε, παρά το πολύ καλό μοντάζ. Μεγάλο ατού της ταινίας ο ίδιος ο Πετρίδης και νομίζω ότι δεν αξιοποιήθηκε στο μέγιστο βαθμό. Ίσως όμως αυτό να μετράει και στα θετικά της. Σα μια εκπομπή του Πετρίδη. Όσο κι αν ακούσεις θέλεις κι άλλο. Κάτι παραπάνω...
Επιστρέφω στις Νύχτες Πρεμιέρας: Πολύ ενδιαφέρον – και με σωστή χρονική διάρκεια- ήταν το ειδικό αφιέρωμα με τίτλο “A Space Story” την Τρίτη (22/9) το βράδυ, ενώ το γεγονός των ημερών ήταν η προβολή του ντοκυμαντέρ της Νικόλ Αλεξανδροπούλου για το Γιάννη Πετρίδη με τίτλο “Once In A Lifetime” την Πέμπτη (24/9). Έβγαινες απ’ την αίθουσα με μια γλυκιά αίσθηση ανικανοποίητου. Γλυκιά, από την ευχαρίστηση να γνωρίζεις λίγο παραπάνω έναν άνθρωπο που μετά από τόσα χρόνια ακρόασης αισθάνεσαι δικό σου. Ανικανοποίητου γιατί κάτι έμοιαζε να έλειπε, παρά το πολύ καλό μοντάζ. Μεγάλο ατού της ταινίας ο ίδιος ο Πετρίδης και νομίζω ότι δεν αξιοποιήθηκε στο μέγιστο βαθμό. Ίσως όμως αυτό να μετράει και στα θετικά της. Σα μια εκπομπή του Πετρίδη. Όσο κι αν ακούσεις θέλεις κι άλλο. Κάτι παραπάνω...
Παρασκευή πρωί. Προσθέτω στη wikipedia σχετική αναφορά για την ταινία. Απορώ που κάποιος δεν το έχει κάνει ήδη.
Στη συνέχεια ψάχνω σχετικές αναφορές στο Ίντερνετ, προσπαθώντας να μείνω στο κλίμα. Πέφτω σ’ ένα άρθρο του Άρη Καραμπεάζη στο e-tetradio. Δύο κλικ παραπέρα (πάλι στο e-tetradio) διαβάζω το άρθρο της Άννας Βλαβιανού για την πεζότητα του ελληνικού ραδιοφώνου. Αναφέρει το Κωνσταντίνο Τζούμα ως εξαίρεση.
Κοιτάω το ρολόι. Έχει ήδη πάει 10:08 και η εκπομπή του Τζούμα πρέπει να 'χει αρχίσει.
Ανοίγω το ραδιόφωνο επειγόντως. Ακούω τον Τζούμα να μιλάει ...για το ντοκυμαντέρ για το Γιάννη Πετρίδη!
Destination Non-Specific (Colin Mutchler)
3 σχόλια:
Είχα την τύχη να το δω στο σπίτι του Γιάννη όσο ήμουν στην ΑΘήνα.
Η... Πετριδογνωσία είναι μάλλον έργο ζωής και δεν καλύπτεται με ένα ντοκιμαντέρ. Ωστόσο, ενώ ακόμη και ο Mick Harvey κυκλοφορεί σόλο άλμουμ, ο Κώστας παραμένει off camera.
Και απόρησα αν ήταν ο ψηλός, λεπτός κύριος με τα άσπρα μαλλιά που εμφανίζεται μια στιγμή στο στούντιο.
Την αναφορά ειδικά στον Mick Harvey ομολογώ δεν την έπιασα :)
Ψηλός όχι, άσπρα μαλλιά ναι. Για δευτερόλεπτα κάνει μια... cameo εμφάνιση.
Πώς να την πιάσεις την αναφορά αγαπητέ, έτσι όπως την έθεσα; Θα έπρεπε να είσαι μέσα στο μυαλό μου. Σκεφτόμουν ότι ενώ ο M.H. έχει σημαντικότατη συμβολή στην καριέρα του Cave, θέλει να παραμένει μακριά από τη δημοσιότητα. Ωστόσο, κάποια στιγμή αποφάσισε να βγει και προς τα μπρος ως σόλο καλλιτέχνης.
Δημοσίευση σχολίου