Ορκωμοσία νέων δημάρχων και δημοτικών συμβούλων (πολιτική ή θρησκευτική τελετή;)

Με αφορμή τα "όμορφα" και επεισοδιακά που σημειώθηκαν πριν 10 μέρες στη Δημητσάνα, κατά την ορκωμοσία του νέου δημοτικού συμβουλίου, και τα όσα αναφέρθηκαν εκεί (αξίζει να δείτε  στο YouTube το σχετικό βίντεο ορκωμοσίας καθώς και το βίντεο των "επεισοδίων" που ακολούθησαν) έψαξα το νόμο 3852/2010 ("Καλλικράτη") για να δω τι προβλέπεται για την ορκωμοσία. Προβλέπεται εμπλοκή της εκκλησίας ναί ή όχι;

Κατ'αρχάς, το κείμενο του νόμου και τα σχόλιά μου στο τέλος:

Άρθρο 52

Ορκωμοσία των δημοτικών αρχών

1. Μετά την ανακήρυξη του επιτυχόντος και των επιλαχόντων συνδυασμών ο δήμαρχος, οι δημοτικοί σύμβουλοι, οι σύμβουλοι του συμβουλίου της δημοτικής ή τοπικής κοινότητας και οι τοπικοί εκπρόσωποι κοινοτήτων πριν από την ημέρα εγκατάστασης και ανάληψης των καθηκόντων τους δίνουν τον ακόλουθο όρκο: «Ορκίζομαι να είμαι πιστός στην πατρίδα, να υπακούω στο Σύνταγμα και στους νόμους και να εκπληρώνω τίμια και ευσυνείδητα τα καθήκοντά μου».

2. Η ορκωμοσία γίνεται στο κατάστημα του δήμου σε δημόσια συνεδρίαση, της οποίας ο ακριβής χρόνος (ημερομηνία και ώρα) ορίζεται από τον εκλεγέντα δήμαρχο.

3. Για την ορκωμοσία συντάσσεται πρακτικό, το οποίο υπογράφεται από το δήμαρχο, τους συμβούλους και τους τοπικούς εκπροσώπους που ορκίστηκαν.

Το πρακτικό αυτό συντάσσεται σε δύο (2) αντίτυπα, από τα οποία το ένα αντίτυπο παραμένει στο δήμο και το άλλο αποστέλλεται στον Γενικό Γραμματέα της Αποκεντρωμένης Διοίκησης. Τα προαναφερόμενα πρόσωπα αναλαμβάνουν τα καθήκοντά τους από την ημέρα της εγκατάστασης.

4. Σε όσες περιπτώσεις η ορκωμοσία δεν πραγματοποιήθηκε για λόγους αντικειμενικής αδυναμίας, ο δήμαρχος καλεί τον επιτυχόντα προς ορκωμοσία εντός πέντε (5) ημερών, αφότου του γνωστοποιήθηκε η άρση των λόγων.

5. Αν γίνει δεκτή η ένσταση που ασκήθηκε σύμφωνα με το άρθρο 47 και ακυρωθεί από το αρμόδιο δικαστήριο η απόφαση του άρθρου 44, η διαδικασία των προηγούμενων παραγράφων επαναλαμβάνεται με πρωτοβουλία του δημάρχου που εκλέγεται με βάση τη δικαστική απόφαση."

Βλέπουμε κατ' αρχάς ότι πρόκειται για κείμενο πολιτικού όρκου, χωρίς οιαδήποτε θρησκευτική χροιά. Υπάρχει βέβαια το παράδοξο (μάλλον ηθελημένα ασαφές) να μην αναφέρεται ενώπιον ποίου, ή από ποιόν, ορκίζονται οι νεοεκλεγέντες.

Ενώπιον ιερέα; Από πουθενά δεν προκύπτει κάτι τέτοιο.

Ενώπιον δικαστή; Ούτε αυτό προκύπτει από πουθενά.

Του προηγούμενου δήμαρχου; Θεός φυλάξοι!

Μήπως του Γραμματέα της Αποκεντρωμένης Διοίκησης; Πιθανώς να (ανθυπο-)υπονοείται κάτι τέτοιο αλλά το γεγονός ότι το πρακτικό "αποστέλλεται" σε αυτόν, ίσως υπονοεί ότι δεν είναι παρών.

Μήπως ορκίζονται από κάποιον ανώτερο (ή μη) υπάλληλο του Δήμου; Μπα, αυτό έλειπε να μας ορκίσουν τα υπαλληλάκια!

Άρα, μάλλον πρόκειται για μια πρωτότυπη, σουρεαλιστική και ναπολεόντειο τελετή (Self-Service, DIY) όπου οι νεοεκλεγέντες αυτο-ορκίζονται στο χρόνο της επιλογής τους!

Τα λόγια του εκπροσώπου της "Λαϊκής Συσπείρωσης" στη Δημητσάνα ήταν επί λέξει τα εξής: "Επειδή [σ]το άρθρο 52 και 54 του Νόμου 3852/2010 τα οποία ορίζουν την ορκωμοσία, δεν αναφέρεται η παρουσία ιερέων, δηλώνουμε ενώπιόν σας ότι υπερασπιζόμαστε τα δικαιώματα του λαού. Παρακαλούμε αυτή η δήλωσή μας να γραφτεί στα πρακτικά".

Σημειώνω ότι αυτή η δήλωση έγινε μετά την ορκωμοσία (άφησε δηλαδή να κυλήσει "κανονικά" η ορκωμοσία με τον τρόπο που έγινε) και σε τόνο εξαιρετικά ήπιο. Είναι από τις λίγες φορές που θα συμφωνήσω με ανθρώπους της άκρας αριστεράς. Είναι σαφές ότι δεν προβλέπεται η ορκωμοσία ενώπιον ιερέων ούτε και στο Ευαγγέλιο ή οποιοδήποτε άλλο θρησκευτικό σύμβολο. Ουσιαστικά οι ιερείς -προφανώς με την παρότρυνση του νεοεκλεγέντος δημάρχου- "έκαναν κατάληψη" σε μια πολιτική τελετή, στην οποία δεν είχαν καμία θέση και η αντίδραση του δεσπότη είναι πέρα από κάθε μέτρο και όριο.

Αν γνωρίζετε τι έγινε σε άλλες πόλεις ενημερώστε με σχόλια.

Επικαιροποίηση: Από το youtube βλέποντας διάφορα βίντεο αλλά και από άλλα σάιτ διαπιστώνω ότι υπάρχει μια πραγματική "κατάληψη" του Καλλικράτη από την "Εκκλησία της Ελλάδος". Μόνο ο δήμαρχος Θεσσαλονίκης φαίνεται να σέβεται πλήρως το πνεύμα του νόμου. Αναλυτικά:
Αθήνα: Διαβάζω ότι κατά την ορκωμοσία Καμίνη "παρέστη" και ο Αρχιεπίσκοπος Ιερώνυμος αλλά οι περισσότεροι υποψήφιοι, και ο δήμαρχος, έδωσαν πολιτικό όρκο. Οι δημοτικοί σύμβουλοι της παράταξης Κακλαμάνη και Χρυσής Αυγής έδωσαν θρησκευτικό όρκο (κάτι που δεν προβλέπεται).
Αλίαρτος: Ο όρκος δόθηκε ενώπιον ιερέων, στο ευαγγέλιο.
Θεσσαλονίκη: Έγινε πολιτική τελετή ορκωμοσίας, από τον ίδιο το Δήμαρχο σε αίθουσα του δημοτικού συμβουλίου.
Λευκάδα: 1) Ο δήμαρχος ορκίστηκε από ιερέα, στο Ευαγγέλιο, εν μέσω θρησκευτικής τελετής. Στη συνέχεια 2) όρκισε ο ίδιος ο δήμαρχος, στο Ευαγγέλιο, τους δημοτικούς συμβούλους και τοπικούς εκπροσώπους ενώ 3) για αυτούς που δεν ορκίστηκαν στο ευαγγέλιο ακολούθησε, η ανάγνωση τροποποιημένης "δήλωσης", σε αντίθεση με ότι ορίζει ο νόμος. Συγκεκριμένα ο "όρκος" τους είχε την εξής μορφή: "Δηλώνω στην τιμή και στη συνείδησή μου να είμαι πιστός στην πατρίδα, να υπακούω στο Σύνταγμα και στους νόμους και να εκπληρώνω τίμια και ευσυνείδητα τα καθήκοντά μου». Προφανώς κάποιοι έχουν την εντύπωση ότι η λέξη "ορκίζομαι" έχει αποκλειστικά θρησκευτικό περιεχόμενο...
Ζαχάρω: Έγινε θρησκευτική τελετή και δόθηκε θρησκευτικός όρκος! Μαθαίνω με έκπληξη ότι ο νεοεκλεγείς έχει καταδικαστεί για αδικήματα και έχει τεθεί σε αργία (ήταν και πριν δήμαρχος), άρα η τελετή ορκωμοσίας θεωρείται άκυρη. (βλ. εδώ κι εδώ).
Μονεμβασία: Φαίνεται η ορκωμοσία να έγινε στο κτίριο της Μητρόπολης, κατά παράβαση του νόμου (με το καλημέρα!). Προφανώς έλαβε χώρα και θρησκευτική τελετή και οι νεοεκλεγέντες ορκίστηκαν από ιερείς, στο ευαγγέλιο. Δεν ακούγεται η αρχή του όρκου (αν δόθηκε δηλ. και θρησκευτικός όρκος).
Πειραιάς: Η ορκωμοσία έγινε από τον Μητροπολίτη Πειραιώς.

Φυλακή σε αντιφρονούντα Ιρανό σκηνοθέτη

Σε φυλάκιση 6 ετών και 20ετή απαγόρευση κινηματογραφικής δράσης καταδικάστηκε ο αντιφρονών Ιρανός σκηνοθέτης Τζαφάρ Παναχί.
Υπογράψτε εδώ τη διεθνή έκκληση για την αποφυλάκισή του.

Εσείς, θα μαζεύατε σκουπίδια για 35 χρόνια;

Με αφορμή την, πολλοστή, κρίση των σκουπιδιών που μαστίζει την Αθήνα θα ήθελα αγαπητοί αναγνώστες να σας κάνω μία ερώτηση:

Εσείς, θα θέλατε να μαζεύετε σκουπίδια για 30-35 χρόνια; Θα θέλατε η καθημερινότητά σας να είναι ένα συνεχές αλισβερίσι με κάδους απορριμμάτων, πεταμένες σακούλες, παράνομα παρκαρισμένα οχήματα και -σαν να μην έφταναν όλα αυτά- να έχετε και την κακοδιοίκηση του ελληνικού δημοσίου από πάνω σας, να σας τρίβεται στα μούτρα επί καθημερινής βάσης;

Ξέρω ότι κάποιοι, διαβάζοντας τα παραπάνω, προτρέχετε και πάτε να απαντήσετε όχι σε αυτό το ερώτημα που έθεσα αλλά σε αυτά που φαντάζεστε ότι θα γράψω στη συνέχεια. "Αν δεν τους άρεσε ας μην προσλαμβάνονταν", θέλετε να μου πείτε. "Δεν τους ανάγκασε κανείς να προσληφθούν στην Υπηρεσία καθαριότητας. Αν δεν τους αρέσει να παραιτηθούν!...". Εντάξει, δεκτά όλα αυτά, αλλά παρακαλώ, απαντήστε πρώτα στο ίδιο το ερώτημα και παρακολουθήστε το συλλογισμό μου:

Θα θέλατε να μαζεύετε σκουπίδια για 30-35 χρόνια της ζωής σας; Ξέρετε κάποιον από το περιβάλλον σας που θα ήθελε κάτι τέτοιο;

Υποθέτω πως η απάντηση είναι αρνητική, όσο καλές και αν είναι οι αμοιβές. Άρα, είναι κατ' αρχάς λογική και αναμενόμενη η τάση των εργαζομένων στις δημοτικές υπηρεσίες καθαριότητας να θέλουν να μεταταγούν σε άλλες υπηρεσίες. Αυτές οι μετατάξεις / τοποθετήσεις / μεταθέσεις (επιλέξτε όποιον όρο και όποια διαδικασία θέλετε) είναι που ευθύνονται σε μεγάλο βαθμό για την υπερπληθώρα προσωπικού στους ελληνικούς δήμους. Οι προσληφθέντες στις υπηρεσίες καθαριότητας κινούν γη και ουρανό για να μεταταγούν σε άλλες υπηρεσίες με αποτέλεσμα οι θέσεις στην υπηρεσία καθαριότητας να μένουν κενές και έτσι οι Δημοτικές αρχές -πιθανώς έχοντας κι αυτές λερωμένη τη φωλιά τους και θέλοντας να εξασφαλίσουν τη σιωπή και τη συνενοχή του προσωπικού- "αναγκάζονται" να προσλάβουν νέο προσωπικό για να καλύψουν τα κενά που δημιουργούνται στον τομέα της καθαριότητας. Και μετά πάλι απ' την αρχή...

Γνωστά αυτά. Ακόμη δε κι αν αναγκάζονταν οι εργαζόμενοι να παραμείνουν στη συγκεκριμένη υπηρεσία για την οποία προσελήφθησαν μπορούμε να θεωρήσουμε δεδομένο ότι η απόδοσή τους θα έπεφτε με το χρόνο. Είτε λόγω δυσφορίας, είτε λόγω ηλικίας, είτε λόγω συνδυασμού παραγόντων που έχουν να κάνουν και με τις δυσκολίες της συγκεκριμένης εργασίας. Νομίζω ότι μπορούμε να συμφωνήσουμε πως η συγκεκριμένη εργασία δεν είναι για να γίνεται από το ίδιο άτομο για πάρα πολλά χρόνια, αλλά θα μπορούσε να είναι μια καλή (και σχετικώς καλά αμοιβόμενη) θέση για έναν άνθρωπο που αναζητά μια, σχετικώς, προσωρινή δουλειά, έως ότου μπορέσει να βρει κάτι καλύτερο.

Ως λύση σε αυτό το φαύλο κύκλο προσλήψεων-μετατάξεων-προσλήψεων επελέγη η πρόσληψη προσωπικού με συμβάσεις ορισμένου χρόνου. Έλα όμως που η ελληνική εργατική νομοθεσία (και νομολογία) είναι πλήρως άκαμπτη και αρτηριοσκληρωτική σε αυτόν το τομέα και ορίζει ότι οι "πάγιες και διαρκείς ανάγκες" πρέπει να καλύπτονται από προσωπικό με συμβάσεις αορίστου χρόνου. Και έτσι ανοίγει ένα παράθυρο για την επαναπρόσληψη / "μονιμοποίηση" ακόμη και αυτών των εργαζομένων που είχαν προσληφθεί με συμβάσεις ορισμένου χρόνου. Βλ. και εδώ.

Μπορεί εμείς να θεωρούμε ότι η ανωτέρω λογική είναι πλήρως... παράλογη.  Μπορεί να εκπλησσόμεθα που η ελληνική νομοθεσία και τα ελληνικά δικαστήρια δεν μπορούν να κάνουν το διαχωρισμό ανάμεσα στην "πάγια και διαρκή ανάγκη" απ' τη μια, και "τον παράγοντα/φορέα που θα καλύψει αυτή την ανάγκη" απ' την άλλη. Είναι σαν να λέμε ότι επειδή η... θέση του προπονητή της εθνικής ομάδας ποδοσφαίρου είναι πάγια και διαρκής, θα πρέπει να καλύπτεται εφ' όρου -εργασιακής- ζωής από τον ίδιο προπονητή που πρώτος καπάρωσε τη θέση, και ο οποίος δεν θα μπορεί να απωλύεται αλλά να μόνο να μετατάσσεται (π.χ. σε θέση φύλακα επαρχιακού εθνικού σταδίου). Ή, αν καταφέρουμε και επεκτείνουμε την τουριστική σεζόν ολόκληρο το χρόνο και οι σχετικές θέσεις πάψουν να είναι εποχικές, θα έχουμε μόνιμους, 65χρονους ναυαγοσώστες να εργάζονται στις παραλίες μας... Αλλά το τι εξυπνάδες λέμε και το τι πιστεύουμε εμείς ελάχιστη σημασία έχει εν προκειμένω. Σημασία έχει το τι λέει ο νόμος.

Άρα βρισκόμαστε ενώπιον ενός αδιεξόδου: Οι προσλαμβανόμενοι στις υπηρεσίες καθαριότητας του ελληνικού δημοσίου δεν επιτρέπεται να απωλυθούν και συνεπώς ο αριθμός τους είναι μοιραίο διαρκώς να αυξάνεται. Η δε παραγωγικότητά τους είναι μοιραίο, για τους λόγους που εξηγήθηκαν, συνεχώς να φθίνει. Η μόνη λοιπόν διαφαινόμενη λύση είναι, πολύ απλά, οι εργαζόμενοι για την καθαριότητα των δήμων να μην έχουν καθεστώς δημοσίου υπαλλήλου. Θα πρέπει η εκτέλεση της αποκομιδής απορριμμάτων και ανακυκλώσιμων υλικών να περάσει σε ιδιωτικές εταιρείες, οι οποίες θα υπογράφουν συμβόλαια με συγκεκριμένους όρους με τον κάθε δήμο. Στο πλαίσιο αυτό θα μπορούσε να διερευνηθεί και η θεσμοθέτηση κάποιου είδους ανταγωνισμού μεταξύ των εταιρειών που θα δραστηριοποιούνται σε αυτόν τον τομέα και να ζητείται και η γνώμη των πολιτών για το ποιές εταιρείες κάνουν καλή δουλειά ή όχι, έτσι ώστε να εισάγεται και ένα επιπλέον στοιχείο διαφάνειας στην όλη διαδικασία.

  

Σε κάθε περίπτωση είναι προφανές ότι ο σχεδιασμός της διαχείρισης απορριμμάτων και ανακυκλώσιμων θα πρέπει να παραμείνει, αναβαθμιζόμενος, στον ίδιο το δήμο (ή μια  ένωση δήμων) που θα έχει τη συγκεντρωτικη ευθύνη εντός των ορίων δικαιοδοσίας του και εντός των πλαισίων που ορίζει η νομοθεσία και θα είναι υπεύθυνος για να καθορίσει το κατάλληλο μείγμα μέτρων διαχείρισης απορριμμάτων και όλες τις σχετιζόμενες πολιτικές (μείωση όγκου απορριμμάτων, ανακύκλωση, αποκομιδή, ΧΥΤΑ / ΧΥΤΥ ιδιόκτητο ή τρίτου, καύση, πυρόλυση ή όποια άλλη τεχνολογία, ωράρια και δρομολόγια λειτουργίας της αποκομιδής, κοινωνικά κριτήρια / bonus για την πρόσληψη ατόμων ευπαθών ομάδων, πολεοδομικά και διοικητικά μέτρα που σχετίζονται με τον τρόπο και το χώρο απόθεσης και συλλογής των απορριμμάτων κ.ο.κ.).

Κάπως έτσι, θα βγούμε από το φαύλο κύκλο των ετήσιων απεργιών ("λευκών", κόκκινων ή μαύρων) και θα μπορούμε σε πολύ λίγα χρόνια από τώρα να θυμόμαστε όλη αυτή τη δυσωδία που μας περιβάλλει ως μια κακή ανάμνηση. Διαφορετικά, θα έχουμε κάνει ένα ακόμη μπάλωμα, στα χιλιάδες μπαλώματα που απαρτίζουν το ξεφουσκωμένο μπαλόνι του ελληνικού δημοσίου.

Ανίερες σκέψεις μπροστά στη Sagrada Familia

Είναι εντυπωσιακό ότι όλα τα μεγάλα (αρχιτεκτονικά) δημιουργήματα έχουν φτιαχτεί... για το τίποτα. Όπως κι αν το δει κανείς.

Ο Παρθενώνας για τους θεούς των αρχαίων ελλήνων.

Οι πυραμίδες των Αιγυπτίων για το θεό – βασιλιά.

Η Αγία Σοφία, ο Άγιος Παύλος, η Σαγκράδα Φαμίλια για το θεό των χριστιανών.

Όλα αφιερωμένα σε κάτι το ανύπαρκτο, ή το αναπόδεικτο. Αφιερωμένα στο τίποτα και στον κανένα. Τι απίστευτη σπατάλη πόρων!

Ή – ακόμη κι αν πιστεύει κανείς σε μια θρησκεία – και πάλι για το τίποτα, ή ορθότερα για το φόβο αυτού. Το φόβο του θανάτου.

Το Ταζ Μαχάλ – μαυσωλείο για την 3^η, αγαπημένη, γυναίκα του αυτοκράτορα, μνημείο αγάπης και θανάτου ταυτόχρονα.

Λες και όλες οι «χρηστικές» ανάγκες των καθημερινών λειτουργιών καλύπτονται με μικρότερες ή απλούστερες κατασκευές και μόνο το άπειρο ή το τίποτα έχει την τάση να εντυπωσιάσει και να καλύψει τα πάντα (Ο νόμος της εντροπίας στην αρχιτεκτονική;) Ή μήπως έχει την τάση να ...διασκεδαστεί και να ξορκιστεί;

Βέβαια, τα στάδια και οι «ουρανοξύστες», γίνονται με χρηστικά κριτήρια. Αλλά και τα στάδια έχουν ως σκοπό να σε κάνουν να «ξεφύγεις» από την καθημερινότητα. Φυγή λοιπόν κι αυτά. Από το υπαρκτό στο φαντασιακό – στο κατ’ουσίαν ανύπαρκτο.

Μόνο οι «ουρανοξύστες», έχουν μια κάποια ξεκάθαρη, καθημερινή, χρηστική λειτουργία. Χτισμένοι με τα κίνητρα της ματαιοδοξίας (αέρας κοπανιστός δηλαδή) αλλά και του κέρδους. Το κέρδος...

Ε, αυτό... είναι κάτι.