Ανίερες σκέψεις μπροστά στη Sagrada Familia

Είναι εντυπωσιακό ότι όλα τα μεγάλα (αρχιτεκτονικά) δημιουργήματα έχουν φτιαχτεί... για το τίποτα. Όπως κι αν το δει κανείς.

Ο Παρθενώνας για τους θεούς των αρχαίων ελλήνων.

Οι πυραμίδες των Αιγυπτίων για το θεό – βασιλιά.

Η Αγία Σοφία, ο Άγιος Παύλος, η Σαγκράδα Φαμίλια για το θεό των χριστιανών.

Όλα αφιερωμένα σε κάτι το ανύπαρκτο, ή το αναπόδεικτο. Αφιερωμένα στο τίποτα και στον κανένα. Τι απίστευτη σπατάλη πόρων!

Ή – ακόμη κι αν πιστεύει κανείς σε μια θρησκεία – και πάλι για το τίποτα, ή ορθότερα για το φόβο αυτού. Το φόβο του θανάτου.

Το Ταζ Μαχάλ – μαυσωλείο για την 3^η, αγαπημένη, γυναίκα του αυτοκράτορα, μνημείο αγάπης και θανάτου ταυτόχρονα.

Λες και όλες οι «χρηστικές» ανάγκες των καθημερινών λειτουργιών καλύπτονται με μικρότερες ή απλούστερες κατασκευές και μόνο το άπειρο ή το τίποτα έχει την τάση να εντυπωσιάσει και να καλύψει τα πάντα (Ο νόμος της εντροπίας στην αρχιτεκτονική;) Ή μήπως έχει την τάση να ...διασκεδαστεί και να ξορκιστεί;

Βέβαια, τα στάδια και οι «ουρανοξύστες», γίνονται με χρηστικά κριτήρια. Αλλά και τα στάδια έχουν ως σκοπό να σε κάνουν να «ξεφύγεις» από την καθημερινότητα. Φυγή λοιπόν κι αυτά. Από το υπαρκτό στο φαντασιακό – στο κατ’ουσίαν ανύπαρκτο.

Μόνο οι «ουρανοξύστες», έχουν μια κάποια ξεκάθαρη, καθημερινή, χρηστική λειτουργία. Χτισμένοι με τα κίνητρα της ματαιοδοξίας (αέρας κοπανιστός δηλαδή) αλλά και του κέρδους. Το κέρδος...

Ε, αυτό... είναι κάτι.