Απόγευμα, τέλη Ιουλίου 2010.
Μπύρα και φαγητό στο Bierhof, φάτσα στην πλατεία Εξαρχείων.
Περαστικοί ξέμπαρκοι τουρίστες που ξέφυγαν, εσκεμμένα ή μη, από την πεπατημένη της Πατησίων.
Ντόπιοι, φοιτητές και μη, και πολλοί ...απόντες.
Απέναντι, στην πλατεία, ένα παιδί με τον πατέρα του κάνει κούνια σε μια από τις... περίφημες κούνιες της αλλαγής, των Εξαρχείων. Κάποια πανώ περιμετρικά, κακόγουστα μεγάλα, υπενθυμίζουν πιεστικά, ότι κάποιοι εξακολουθούν να θεωρούν την περιοχή πιο δική τους απ' ότι των υπολοίπων. Βέβαια, συχνά αυτοί που ουρλιάζουν είναι γιατί έχουν την αίσθηση ότι δεν θα τους ακούσει κανείς. Και ουρλιάζοντας, καταφέρνουν ακριβώς αυτό... Πάντως, με κάποιο τρόπο, συνυπάρχουν κι αυτά, έστω ως γραφικότητα.
Αργότερα, όταν η ζέστη αρχίζει να υποχωρεί, η πλατεία γεμίζει με κόσμο. Παιδιά κάθε ηλικίας και ενήλικες. Έλληνες και ξένοι. Ένας πατέρας παίζει μπάλα με τα παιδιά του. Νομίζω ότι αυτός χαίρεται περισσότερο.
Φεύγοντας περνάμε μέσα απ' την πλατεία. Δέκα χρόνια τώρα είμαι κάτοικος Αθήνας και νομίζω πως είναι η πρώτη φορά.
Στο πάνω μέρος, στον πεζόδρομο, δίπλα από ένα κλεισμένο τραπέζι πινγκ-πονγκ και τα τραπέζια των εστιατορίων, κάποιοι παίζουν ποδοσφαιράκια.
Λίγο πιο πέρα (αρκετά...), ακόμη κι η παρουσία του Πλεύρη που παίζει σκάκι σε μία λέσχη δε φαίνεται παράταιρη, αλλά μάλλον συμπληρώνει το όλο σκηνικό.
1 σχόλιο:
Kάποιοι αγωνίστηκαν για τη σημερινή εικόνα της πλατείας και σίγουρα δεν ήταν οι μπάτσοι του Χρυσοχοίδη αλλά ούτε και οι σύμβουλοι της Μπιρμπίλη για πράσινη ανάπλαση.
Ηταν οι καταστηματάρχες, οι κάτοικοι και αυτοί με τα πανό που περιγράφεις.
Τουλαχιστον, αυτοί ακόμη απαιτούν να ζουν και όχι να τους ζουν!
Δημοσίευση σχολίου