Πήγα προχθες βράδυ, πρώτη φορά, στο Αττικό Άλσος για τη συναυλία του Κώστα Τουρνά, παρά τις επιφυλάξεις μου για το «Φεστιβάλ Αττικού Άλσους» του Δήμου Αθηναίων.
Ο δ/ντης του Φεστιβάλ Αθηνών κ. Λούκος ανέφερε πρόσφατα σε μια συνέντευξη ότι δεν μπορούν να υπάρχουν ταυτόχρονα δύο φεστιβάλ στην ίδια πόλη. Πιθανώς να έχει και δίκιο. Αλλά οι αντιρρήσεις μου έχουν να κάνουν με τη «δωρεάν» είσοδο (η λέξη «δωρεάν» πρέπει να είναι το μεγαλύτερο μονολεκτικό ψέμα στον κόσμο!), σε συνδυασμό με το απομονωμένο του χώρου στον οποίο διεξάγεται το φεστιβάλ. Δε θα ήταν πολύ πιο ενδιαφέρον να γίνονταν αυτές οι συναυλίες / παραστάσεις στο κέντρο της πόλης (π.χ. την Ημέρα της Μουσικής;...). Εν πάσει περιπτώσει, αφού πάνε τόσοι και τόσοι είπα κι εγώ να επωφεληθώ της «προσφοράς» και να πάω σε μια συναυλία πληρωμένη με τα λεφτά σας [ευχαριστώ!]. Ας μην επικεντρωθώ σ’ αυτά όμως.
Η συναυλία ξεκίνησε γύρω στις 21.10’ με το θέατρο να είναι γεμάτο και τον κόσμο να (πηγαινο-...) έρχεται ακόμη. Ο Τουρνάς στο πρώτο σετ φάνηκε λιγάκι παγωμένος, αν και ερμηνευτικά άψογος. Μετά από ένα σύντομο διάλειμμα 3 τραγουδιών από τα άλλα μέλη της μπάντας(*) επανήλθε δριμύτερος και ζεστάθηκε μαζί με τον κόσμο. Δεν τον είχα δει ποτέ ζωντανά. Γενικά αποφεύγω τις συναυλίες παλιότερων τραγουδιστών ή συγκροτημάτων αλλά δεν είχα τις ίδιες αναστολές σ’ αυτή την περίπτωση. Μάλλον λόγω των τραγουδιών του που πάντα είχαν μια φρεσκάδα και κάτι το ιδιαίτερο και προσωπικό, ορίζοντας και συγχρόνως ξεπερνώντας μουσικά ρεύματα και σκηνές. Τα τραγούδια του έχουν γίνει κομμάτια της παιδικής μας ηλικίας και της ζωής μας χωρίς καλά-καλά να το καταλάβουμε.
Επιπλέον, είχα και το κόλλημα να τον δω το... 2009 μ.Χ.! Τη σκηνική παρουσία του θα την χαρακτήριζα με δυο-τρεις λέξεις: «αρχοντικός», ευχάριστα φρέσκος και απλός. Ο χρόνος, έμμονο θέμα στα τραγούδια του Κώστα Τουρνά, φαίνεται να μην έχει αφαιρέσει τίποτα από την ποιότητα της ερμηνείας του. Α, και επαγγελματίας, υπό την έννοια ότι έχει πλήρη συναίσθηση του τι λειτουργεί και τι αρμόζει πάνω στη σκηνή ανά πάσα στιγμή. Όχι σαν κάποιους άλλους -ταλαντούχους κατά τα άλλα- που ανεβαίνουν πάνω στη σκηνή και εκείνη την ώρα κουρδίζουν την κιθάρα τους... Η συναυλία κύλησε πολύ ευχάριστα, εννίοτε μαγικά, και χωρίς το επίφοβο... μελό στο οποίο θα μπορούσε να εκτραπεί.... Ξεκίνησε με λιγότερο γνωστά και σχετικά πιο πρόσφατα τραγούδια και σταδιακά πήγε προς τα πίσω.
Η μπάντα έπαιξε πάνω από δύο ώρες, συνεχώς, δίνοντας εννίοτε και πινελιές φανκ και μέταλ στα κομμάτια και καλύπτοντας και τα 1-2 μικρά διαλειμματάκια του τραγουδιστή με δικά τους κομμάτια ή διασκευές.
Τα ζωώδη πηγαιν-έλα μελών του κοινού έχουν να κάνουν με το «τσάμπα» του πράγματος και ήταν αναπόφευκτα και αναμενόμενα.
Λίστα τραγουδιών (ατελής και χωρίς ακριβή σειρά)
? Η Καρδιά μου σε θέλει
Ο δ/ντης του Φεστιβάλ Αθηνών κ. Λούκος ανέφερε πρόσφατα σε μια συνέντευξη ότι δεν μπορούν να υπάρχουν ταυτόχρονα δύο φεστιβάλ στην ίδια πόλη. Πιθανώς να έχει και δίκιο. Αλλά οι αντιρρήσεις μου έχουν να κάνουν με τη «δωρεάν» είσοδο (η λέξη «δωρεάν» πρέπει να είναι το μεγαλύτερο μονολεκτικό ψέμα στον κόσμο!), σε συνδυασμό με το απομονωμένο του χώρου στον οποίο διεξάγεται το φεστιβάλ. Δε θα ήταν πολύ πιο ενδιαφέρον να γίνονταν αυτές οι συναυλίες / παραστάσεις στο κέντρο της πόλης (π.χ. την Ημέρα της Μουσικής;...). Εν πάσει περιπτώσει, αφού πάνε τόσοι και τόσοι είπα κι εγώ να επωφεληθώ της «προσφοράς» και να πάω σε μια συναυλία πληρωμένη με τα λεφτά σας [ευχαριστώ!]. Ας μην επικεντρωθώ σ’ αυτά όμως.
Η συναυλία ξεκίνησε γύρω στις 21.10’ με το θέατρο να είναι γεμάτο και τον κόσμο να (πηγαινο-...) έρχεται ακόμη. Ο Τουρνάς στο πρώτο σετ φάνηκε λιγάκι παγωμένος, αν και ερμηνευτικά άψογος. Μετά από ένα σύντομο διάλειμμα 3 τραγουδιών από τα άλλα μέλη της μπάντας(*) επανήλθε δριμύτερος και ζεστάθηκε μαζί με τον κόσμο. Δεν τον είχα δει ποτέ ζωντανά. Γενικά αποφεύγω τις συναυλίες παλιότερων τραγουδιστών ή συγκροτημάτων αλλά δεν είχα τις ίδιες αναστολές σ’ αυτή την περίπτωση. Μάλλον λόγω των τραγουδιών του που πάντα είχαν μια φρεσκάδα και κάτι το ιδιαίτερο και προσωπικό, ορίζοντας και συγχρόνως ξεπερνώντας μουσικά ρεύματα και σκηνές. Τα τραγούδια του έχουν γίνει κομμάτια της παιδικής μας ηλικίας και της ζωής μας χωρίς καλά-καλά να το καταλάβουμε.
Επιπλέον, είχα και το κόλλημα να τον δω το... 2009 μ.Χ.! Τη σκηνική παρουσία του θα την χαρακτήριζα με δυο-τρεις λέξεις: «αρχοντικός», ευχάριστα φρέσκος και απλός. Ο χρόνος, έμμονο θέμα στα τραγούδια του Κώστα Τουρνά, φαίνεται να μην έχει αφαιρέσει τίποτα από την ποιότητα της ερμηνείας του. Α, και επαγγελματίας, υπό την έννοια ότι έχει πλήρη συναίσθηση του τι λειτουργεί και τι αρμόζει πάνω στη σκηνή ανά πάσα στιγμή. Όχι σαν κάποιους άλλους -ταλαντούχους κατά τα άλλα- που ανεβαίνουν πάνω στη σκηνή και εκείνη την ώρα κουρδίζουν την κιθάρα τους... Η συναυλία κύλησε πολύ ευχάριστα, εννίοτε μαγικά, και χωρίς το επίφοβο... μελό στο οποίο θα μπορούσε να εκτραπεί.... Ξεκίνησε με λιγότερο γνωστά και σχετικά πιο πρόσφατα τραγούδια και σταδιακά πήγε προς τα πίσω.
Η μπάντα έπαιξε πάνω από δύο ώρες, συνεχώς, δίνοντας εννίοτε και πινελιές φανκ και μέταλ στα κομμάτια και καλύπτοντας και τα 1-2 μικρά διαλειμματάκια του τραγουδιστή με δικά τους κομμάτια ή διασκευές.
Τα ζωώδη πηγαιν-έλα μελών του κοινού έχουν να κάνουν με το «τσάμπα» του πράγματος και ήταν αναπόφευκτα και αναμενόμενα.
Λίστα τραγουδιών (ατελής και χωρίς ακριβή σειρά)
? Η Καρδιά μου σε θέλει
Η μηχανή του χρόνου
Το 2009
Όμορφη
?
[The One I Love – REM]
[Red Rain – Peter Gabriel]
[ ]
Δεν ξέρω αν σ’ έχω
Αερόστατο
Πρώτη μου φορά
Το 2009
Όμορφη
?
[The One I Love – REM]
[Red Rain – Peter Gabriel]
[ ]
Δεν ξέρω αν σ’ έχω
Αερόστατο
Πρώτη μου φορά
Κυρίες και Κύριοι
Άνθρωπε Αγάπα
Κάτω απ’ την Ακρόπολη
Φαντασιώσεις
Όπου φυσάει ο άνεμος πάω
Ο Αχιλλέας απ’ το Κάιρο
Δεν μετανοιώνω
Τίποτα δε μας φτάνει
Δεν το ξανακάνω σ’Autobianchi
Μην της το πεις
Αν ο Έρωτας Ζει
Στιγμές
Λεν
Έλα Ήλιε μου
Ροκ εντ Ρολ
(*)
Ποίμης Πέτρου (φωνητικά, πλήκτρα) (νότες φανκ)
Δημήτρης Τσοπανέλλης (ηλεκτρική κιθάρα, φωνητικά) (νότες μέταλ...)
Γιώργος Λιβαδάς (ντραμς)
Κώστας Βήχος (μπάσο)
Άνθρωπε Αγάπα
Κάτω απ’ την Ακρόπολη
Φαντασιώσεις
Όπου φυσάει ο άνεμος πάω
Ο Αχιλλέας απ’ το Κάιρο
Δεν μετανοιώνω
Τίποτα δε μας φτάνει
Δεν το ξανακάνω σ’Autobianchi
Μην της το πεις
Αν ο Έρωτας Ζει
Στιγμές
Λεν
Έλα Ήλιε μου
Ροκ εντ Ρολ
(*)
Ποίμης Πέτρου (φωνητικά, πλήκτρα) (νότες φανκ)
Δημήτρης Τσοπανέλλης (ηλεκτρική κιθάρα, φωνητικά) (νότες μέταλ...)
Γιώργος Λιβαδάς (ντραμς)
Κώστας Βήχος (μπάσο)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου