Μεντεγίν - Η μεταμόρφωση μιας πόλης;

Το Μεντεγίν, η δεύτερη μεγαλύτερη πόλη της Κολομβίας, έγινε γνωστό στον ευρύτερο κόσμο ως η "πρωτεύουσα των ναρκωτικών" της Κολομβίας (και όχι μόνο), κατά τη δεκαετία του 1980 και 1990, ως έδρα του περιβόητου βαρόνου των ναρκωτικών Πάμπλο Εσκόμπαρ. Με το θάνατο του Εσκόμπαρ, στις 2/12/1993 υπήρξε μια σταδιακή μείωση της εγκληματικότητας και σιγά-σιγά η πόλη έπαψε να απασχολεί τη διεθνή ειδησεογραφία.

Ξανάκουσα για το Μεντεγίν πολλά χρόνια μετά, παρακολουθώντας το ταξιδιωτικό ντοκυμαντέρ του σεφ Άντονυ Μπουρνταίν (Anthony Bourdain - No Reservations) το οποίο υπάρχει ολόκληρο διαθέσιμο στο YouTube.

Στο ντοκυμαντέρ δινόταν η αίσθηση μιας πόλης αναβαπτισμένης, σχεδόν μεταλλαγμένης, και σχετικά ασφαλούς, όπου ο -τολμηρός έστω- ταξιδιώτης θα μπορούσε να ζήσει ενδιαφέρουσες εμπειρίες και να απολαύσει την εξαίρετη κουζίνα της. Πρόσφατα διαπίστωσα πως δεν ήταν ο μόνος. Τα τελευταία χρόνια, μια πλειάδα άρθρων και εκπομπών στο διεθνή τύπο υμνεί την αλλαγή της πόλης και τα κατορθώματα των κατοίκων της (π.χ. ένα ραδιοφωνικό αφιέρωμα του BBC το 2007) ενώ άρθρα του Guardian το 2008 και των N.Y. Times το 2009 εκθειάζουν τις κρυμμένες ταξιδιωτικές ομορφιές της -"πολύ πιο ασφαλούς"- Κολομβίας. To US News έφτασε στο σημείο να φιλοξενεί άρθρο φέτος την Πρωταπριλιά (για νομικούς λόγους άραγε επελέγη η ημερομηνία;) που προωθεί το Μεντεγίν ως προορισμο διαμονής για συνταξιούχους Αμερικάνους! Και ο Anthony Bourdain επανήλθε με μια ακόμη εκπομπή αφιερωμένη στην Κολομβία.

Πριν λίγες μέρες το CNN προέβαλλε ένα ρεπορτάζ για την πόλη με τον τίτλο "Μια πρώην επικίνδυνη πόλη, μεταμορφωμένη". 

Αυτό μου έδωσε την αφορμή να διαβάσω το σχετικό λήμμα για το Μεντεγίν στη Wikipedia, όπου μεταξύ άλλων η επιτυχία του αποδίδεται στην πολιτική τοπικής ανάπτυξης που ακολουθεί η πόλη, με το 30% των κερδών της τοπικής, δημόσιας, εταιρείας ηλεκτρισμού να αποδίδονται στον προϋπολογισμό του Δήμου, τις επενδύσεις σε σημαντικές τοπικές υποδομές, ιδίως στον τομέα των μεταφορών αλλά και στην έρευνα και εκπαίδευση, και την υποβοήθηση της μικρο-επιχειρηματικότητας. Παράλληλα όμως αναφέρεται ότι η έκδοση ενός βαρώνου ναρκωτικών στις ΗΠΑ το 2008 υπήρξε η αφορμή για ένα νέο κύμα βίας. Το 2008 υπήρξε 33% αύξηση στους φόνους, από 654 στους 871. Οι βίαιοι θάνατοι έφτασαν τους 2.899 το έτος 2009, δηλ. περίπου 9 την ημέρα (!) ενώ από το 2010 υπάρχει μια εκ νέου μείωση (χωρίς να αναφέρονται συγκεκριμένα στοιχεία). Κάπου αλλού διάβασα ότι φέτος έχουν μειωθεί... στους 3 φόνους/ημέρα. Αναρωτήθηκα αν είναι ακριβές το νούμερο και έπεσα σε αυτό το άρθρο (του 2012), που περιγράφει μια μάλλον τραγική κατάσταση στα περίχωρα της πόλης. Υπάρχει ωστόσο σημαντικότατη διαφοροποίηση από γειτονιά σε γειτονιά, με το κέντρο της πόλης να θεωρείται ασφαλές, λες και πρόκειται για άλλο κόσμο.

Το 2013, το Urban Land Institute ανέδειξε το Μεντεγίν ως την πλέον καινοτόμο πόλη του κόσμου. Στη διαμόρφωση της λίστας με τις τελικές υποψήφιες πόλεις σημαντικό ρόλο έπαιξαν οι ειδικοί του ULI αλλά η τελική ανάδειξή του ήταν αποτέλεσμα online ψηφοφορίας μεταξύ 980.000 ανθρώπων απ' όλο τον κόσμο που το προτίμησαν έναντι του Τελ Αβίβ και της Νέας Υόρκης.

Και μου προκύπτουν, με αφορμή όλα αυτά, οι εξής σκέψεις και ερωτήματα:

• Οι άνθρωποι, όπως ορθότατα αναφέρει και ο Charlie Munger, τείνουν πάντα να δίνουν σημασία όχι τόσο στα απόλυτα μεγέθη όσο στην αλλαγή. Εν προκειμένω, στο γεγονός ότι το Μεντεγίν έπαψε να είναι η πιο βίαιη πόλη του κόσμου και έγινε μια "ασφαλέστερη" πόλη.
• Οι αστικές υποδομές που δημιουργήθηκαν δεν έχουν διακοσμητικό χαρακτήρα.
• Οι αστικές υποδομές που δημιουργήθηκαν δεν είναι μονοδιάστατες (πχ. πεζόδρομοι) αλλά είναι διαφόρων ειδών (πάρκα, πλατείες, δημόσιοι χώροι, βιβλιοθήκες, μετρό, άλλα μέσα μεταφοράς, τελεφερίκ και κυλιόμενες σκάλες από / προς τις φτωχότερες γειτονιές των περιμετρικών λόφων) 
• Οι ανωτέρω επενδύσεις σε υποδομές δεν έχουν... μεταφυσικό σκοπό και χαρακτήρα αλλά αποσκοπούν στο να δώσουν συγκεκριμένες λύσεις σε συγκεκριμένα προβλήματα.
• Οι επενδύσεις σε υποδομές συνοδεύονται από κοινωνικές και οικονομικές πολιτικές (π.χ. ενίσχυση της μικρο-επιχειρηματικότητας μέσω του θεσμού των μικρο-χρηματοδοτήσεων).
• Ακόμη και αυτές οι πολιτικές όμως έχουν αμφισβητούμενη αποτελεσματικότητα.
• Καμιά φορά η ευθεία καταπολέμηση της εγκληματικότητας είναι η καλύτερη "πολεοδομική" πολιτική.
• ...αλλά όχι μόνη της.
• Μήπως ο διεθνής τύπος βιάστηκε να βαφτίσει το Μεντεγίν ως τη νέα αξιοπρόσεκτη πόλη;
• Ή μήπως το Μεντεγίν βιάστηκε να προωθήσει και να "διαφημίσει" τα επιτεύγματά του;
• Τα σκαμπανεβάσματα, στο δρόμο προς την επίτευξη κάποιου στόχου, είναι μοιραία.  
• ...το πως θα μπορέσεις να τα αντιμετωπίσεις είναι αβέβαιο.
• Το ότι εφαρμόστηκαν τοπικές αναπτυξιακές λύσεις πέρα από τις παραδοσιακές πολιτικές του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου και της Παγκόσμιας Τράπεζας δείχνει να λειτούργησε θετικά. Αλλά σε ποιο βαθμό; Και για πόσο διάστημα;
• Μήπως η μία φάση (τοπική ανάπτυξη) πρέπει να προηγηθεί μεν της άλλης (άνοιγμα στις διεθνείς αγορές), αλλά και να συμπληρωθεί δε από αυτήν; Προσπαθούν να το κάνουν...
• Σε κάθε περίπωση είναι κρίσιμος ο ρόλος της καλής διακυβέρνησης.
• Η προώθηση της εικόνας μιας πόλης μπορεί να κάνει θαύματα...
• ...όταν συνοδεύεται από πραγματικά δεδομένα (βλ. place branding vs. marketing)
• Αν οι δολοφονίες στο Μεντεγίν δεν σημειώνονταν στις φτωχογειτονιές αλλά στο κέντρο της πόλης -όπου υποθέτω συχνάζουν οι ξένοι επισκέπτες- θα είχαν την ίδια βαρύτητα; 
• Στην Αττική, με διπλάσιο πληθυσμό από το Μεντεγίν, το 2011 σημειώθηκαν 86 ανθρωποκτονίες και το 2012 σημειώθηκαν 66 (0,18 / ημέρα)...
• Φαίνεται ότι παντού και πάντα οι άνθρωποι είναι διψασμένοι για ιστορίες "αλλαγής", μετάνοιας, μεταμόρφωσης.
• Από την εποχή του "άσωτου υιού"...
• Η διαχρονική υποστήριξη στα αουτσάιντερ δεν είναι τυχαία.

Ο λεπτότερος ουρανοξύστης του κόσμου...

Δείτε το βίντεο το ρεπορτάζ της Sheila Dharmarajan στο Yahoo.com, σχετικά με τον λεπτότερο ουρανοξύστη του κόσμου που αναμένεται να χτιστεί σύντομα στη Νέα Υόρκη, προσφέροντας στους ενοίκους του εντυπωσιακή θέα στο Central Park και όλη την πόλη. 

Ο λόγος ύψους προς πλάτος θα είναι σχεδόν 23:1 (δηλ., περίπου 1300 πόδια ύψος : λίγοτερο από 60 πόδια πλάτος). Η νέα αυτή τάση για λεπτότερα κτήρια είναι αποτέλεσμα της προόδου που έχει σημειωθεί στην κατασκευαστική τεχνολογία και επιτρέπει την κατασκευή τέτοιων κτηρίων.

Ακούστηκαν #8

(...μεμονωμένα ακουστικά στιγμιότυπα, από την περιρρέουσα καθημερινότητα)


Υπήρχε και μια ομάδα Τόσκηδων που είχε πάρει μέρος στην κατοχή της Αθήνας, αλλά δεν τους σήκωνε το κλίμα και έφυγαν μετά τη μάχη των Πλαταιών. Κι εγώ πριν μια βδομάδα το 'μαθα!

(Αλβανολόγος, αρχαιόπληκτος ιστοριοδίφης, ...στο φαρμακείο)

Ήτανε στον ΠΑΟΚ αλλά είχε φύγει όξω!

(Έργα και ημέρες του Πάμπλο Κοντρέρας, ...σε κάποιο καφενείο)

"Αλλάξαμε αφαλό.
Χτυπήστε στην κα Παπαδοπούλου να πάρετε κλειδί.

Εκ της διαχειρίσεως.
Παπαδοπούλου."
(Τοιχοκολλημένο σε εξώπορτα πολυκατοικίας)

Βάζει ο Ντούτσε τη στολή του,
και τη σκούφια την ψηλή του,
μ’ όλα τα φτεράαα... 
(Κυρία κάποιας ηλικίας, περπατάει αγκαζέ με φίλη της, παραμονή 28ης Οκτωβρίου, 2013)

Παρουσίαση (ηλεκτρονικού) βιβλίου. "Τα σινεμά της Αθήνας: 1896-2013"

Αύριο, Δευτέρα 7 Οκτωβρίου στις 9:00μμ, παρουσιάζεται στο σκακιστικό καφενείο "Πανελλήνιον" στην Οδό Μαυρομιχάλη 16, το βιβλίο του Δημήτρη Φύσσα "ΤΑ ΣΙΝΕΜΑ ΤΗΣ ΑΘΗΝΑΣ 1896 - 2013: Ιστορίες του Αστικού Τοπίου".

Το βιβλίο θα κυκλοφορήσει μόνο ηλεκτρονικά, και δωρεάν για τους αναγνώστες, μέσα από 6 διαδικτυακούς τόπους που θα ανακοινωθούν τη βραδιά της παρουσίασης. Από τα λίγα στοιχεία της πρόσκλησης και μόνο, καταλαβαίνει κανείς ότι πρόκειται για έργο εντυπωσιακό σε όγκο και μεθοδικότητα. Ειδικά αυτή η τελευταία φαίνεται χαρακτηριστική του Δημήτρη Φύσσα, αν κρίνω από τα λίγα που έχω καταλάβει γι' αυτόν, διαβάζοντας και το μυθιστόρημα φαντασίας του με τίτλο "Στρατιώτης του Χριστού", όπου επιδίδεται σε μια εξονυχιστική έρευνα του κόσμου της ελλαδικής θρησκοληψίας, αντλώντας απ' αυτήν έμπνευση για το μυθιστόρημά του.

Για να επανέλθω στα ΣΙΝΕΜΑ ΤΗΣ ΑΘΗΝΑΣ, όπως αναφέρει ο συγγραφέας "η έρευνα και το γράψιμο μού πήραν 10 χρόνια και καταλήξανε σ΄ αυτό το λεξικό των 960 σελίδων word (times new roman, 12άρι), με 3.500 περίπου υποσημειώσεις, αλλά διόλου ακαδημαϊκό γράψιμο." 

Ενημέρωση, 8/10/2013: Το βιβλίο θα βρίσκεται στους παρακάτω διαδικτυακούς τόπους: 
Αθήνα 9.84 (απ'ευθείας σύνδεση)
Athens Review of Books
AthensVoice (1ο μέρος, 2ο μέρος)
Εστία
Στάχτες
Η Τρύπα

Η λίστα της Mercer για την ποιότητα διαβίωσης στις μεγαλουπόλεις του κόσμου

Η ετήσια λίστα της Mercer με τον τίτλο "Έρευνα για την Ποιότητα Διαβίωσης" (και όχι 'ποιότητα ζωής', όπως εσφαλμένα γράφεται στον τύπο) απασχολεί κάθε χρόνο τον τύπο για λίγες μέρες, σαν ένα μικρό παραλειπόμενο για να γεμίζει ραδιοφωνικές εκπομπές, στήλες εφημερίδων και ειδησεογραφικούς χώρους. Η έρευνα λαμβάνει υπ' όψιν 39 κριτήρια σε 10 διαφορετικές κατηγορίες (Πολιτικό και Κοινωνικό Περιβάλλον, Παράγοντες Υγείας και Ιατρικής Περίθαλψης, Δημόσιες Υπηρεσίες και Μεταφορές, Καταναλωτικά Αγαθά, Οικονομικό Περιβάλλον, Σχολεία και Εκπαίδευση, Αναψυχή, Κατοικία, Κοινωνικό-Πολιτισμικό Περιβάλλον, Φυσικό Περιβάλλον). Είναι φανερό από τα παραπάνω ότι η έκθεση δε βαθμολογεί το επίπεδο των δημοτικών υπηρεσιών ή τις δημοτικές αρχές των πόλεων καθώς πολλά από τα κριτήρια εκφεύγουν του ελέγχου ενός δήμου, ακόμη και σε χώρες με ισχυρή αυτοδιοίκηση.

Η λίστα, που βαθμολογεί 221 μεγάλεις πόλεις ανά τον κόσμο, είναι ένα εργαλείο πληροφόρησης για πολυεθνικές εταιρείες και οργανισμούς που αποζητούν μια δίκαιη αποζημίωση για τα στελέχη τους που αποστέλλονται σε χώρες του εξωτερικού. Στη διαμόρφωση του πακέτου αμοιβών πρέπει να λαμβάνονται υπόψη και οι δυσκολίες που παρουσιάζει η ζωή στην κάθε πόλη ώστε να δίδεται η αντίστοιχη αποζημίωση γι' αυτές. Ταυτόχρονα, λειτουργεί και ως μία πηγή πληροφόρησης για την ποιότητα ζωής σε μία πόλη, αποκτώντας έτσι μια ευρύτερη χρησιμότητα. Εξ΄ ου και η ενασχόληση του τύπου μαζί της. Πόλεις με περισσότερα προβλήματα βρίκσονται στα χαμηλά της λίστας ενώ αυτές που προσφέρουν την καλύτερη ποιότητα διαβίωσης βρίσκονται στην κορυφή.

Τα τελευταία χρόνια οι πόλεις της Δυτικής Ευρώπης κυριαρχούν στη λίστα, με τη Βιέννη να εμφανίζεται στην πρώτη θέση για 4 συνεχόμενα χρόνια (2010(En), 2010(El), 2012(En)). Η Αθήνα βρισκόταν στην τελευταία θέση μεταξύ των πόλεων της Δυτικής Ευρώπης (83η από τις 221) στην τελευταία έκθεση, του 2012.

Προσθήκη: Τακτοποιώντας το αρχείο μου ανακάλυψα ότι στην αντίστοιχη έρευνα του 2002-2003 η Αθήνα κατατασσόταν στην 79η θέση μεταξύ 215 πόλεων. Άρα, πολύ μικρή διαφορά (προς το χειρότερο) παρατηρείται μέσα σε μία δεκαετία.

Ζωντανή μετάδοση συζήτησης από τη Στέγη Γραμμάτων και Τεχνών

Η δυναμική της ανεπίσημης πόλης και οι προοπτικές των αυτοσχέδιων αστικών πρακτικών.
Κύκλος "Re-think Athens".

Ζωντανή μετάδοση στα ελληνικά, εδώ, απόψε στις 7:00μμ.

Αναληθή σχόλια του πεζοδρομίου

Έπεσα σε ένα μακροσκελές σχόλιο του χρήστη ΤΝΚΣ στη Lifo (τ.354), περί πεζοδρομίων. Δε θα έδινα σημασία αν στο επόμενο ακριβώς τεύχος δεν είχε επιλεγεί το συγκεκριμένο σχόλιο για την έντυπη έκδοση, με το χαρακτηρισμό μάλιστα ως "εξαιρετικό". Δυστυχώς η όποια "λογοτεχνική" εξαιρετικότητά του δεν μπορεί να αναιρέσει το γεγονός ότι δεν εδράζεται σε πραγματικά στοιχεία αλλά σε επινοημένα "σκιάχτρα" / φοβίες του σχολιαστή. 

Το site της Lifo δεν αφήνει να αντιγράψεις τα περιεχόμενά του (αν θέλετε να διαβάσετε το σχόλιο θα το βρείτε κάτω από το άρθρο του Στ. Τσαγκαρουσιάνου) αλλά εν περιλήψει ο σχολιαστής αφήνει να φανεί ένα αντι-δυτικό μένος (κόμπλεξ;), το οποίο όμως δεν είναι βασισμένο σε στοιχεία της πραγματικότητας αλλά σε αυτό που έχει ο ίδιος πλάσει ως "πραγματικότητα" μέσα στο μυαλό του. 

Με αφορμή κάποιους τύπους που είχαν πιάσει ένα πεζοδρόμιο με τις καρέκλες και τα τραπέζια τους, γράφει κάτι χαριτωμένα για "δυτικιστές" και "δυτικού" τύπου πεζοδρόμια που δεν αφήνουν τους Έλληνες να χαρούν και να ζήσουν όπως αρμόζει στη χώρα μας. Προφανώς υπονοεί ότι στη "Δύση" τα πεζοδρόμια είναι στενά και απλώς "διεκπεραιωτικά", για να σε πάνε από το σημείο Α στο σημείο Β, ενώ αντιθετώς εδώ μας ταιριάζουν πιο πλατιά πεζοδρόμια για να μπορούμε να αράζουμε και να απολαμβάνουμε το φραπέ και τον ήλιο. Πράγματα που οι ξενέρωτοι δυτικοί δεν μπορούν να καταλάβουν...

Πέρα από την υποφώσκουσα ρατσιστική καρικατούρα του Έλληνα ρέμπελου που λιάζεται όλη μέρα, η πραγματικότητα είναι σε γενικές γραμμές αντίθετη σε ότι αφορά το συγκεκριμένο θέμα των πεζοδρομίων. Μια γενική παρατήρηση που έχω κάνει εδώ και χρόνια είναι ότι "όσο πιο δυτικά βρίσκεσαι, τόσο πιο πλατιά είναι τα πεζοδρόμια". Παραθέτω, ενδεικτικά στο τέλος κάποιες φωτογραφίες.

Από ιδεολογικής πλευράς, το σχόλιο διαπνέεται από την κυρίαρχη, λαϊκίστικη ιδεολογία του εθνικισμού / απομονωτισμού καθώς προσπαθεί να βγάλει λάδι τους κατοίκους αυτής της χώρας για τις επιλογές τους,  φορτώνοντας την ευθύνη (για τα στενά πεζοδρόμια) σε κάποιους "δυτικιστές" τεχνοκράτες...Η αλήθεια όμως είναι ότι η κυρίαρχη νοοτροπία σ' αυτή τη χώρα ήταν πάντα το στενό, ατομικό συμφέρον με πλήρη αδιαφορία για τα κοινά (όπως εκδηλώνεται και από τους ανθρώπους που βγάζουν τα τραπεζάκια τους στο πεζοδρόμιο επειδή έτσι τους αρέσει... ή από τους καταστηματάρχες που καταλαμβάνουν παράνομα δημόσιους χώρους). Ενθυμίζω, ειδικά για το συγκεκριμένο θέμα, ότι αυτός ήταν ένας από τους βασικούς λόγους για την πρώτη αποπομπή του Στέφανου Μάνου από την κυβέρνηση της Ν.Δ. το 1980. Με το σχέδιο νόμου που είχε εισηγηθεί ως υπουργός, θα αποδιδόταν πολύ μεγαλύτερο ποσοστό ιδιοκτησίας από κάθε οικόπεδο για να δημιουργηθούν κοινόχρηστοι χώροι (πεζοδρόμια, πλατείες, κτλ.) στις νέες πόλεις / γειτονιές και σύσσωμη η συμπολίτευση και η αντιπολίτευση είχαν πέσει επάνω του να τον φάνε! Στις δε εκλογές απέτυχε να επανεκλεγεί, γι' αυτόν ακριβώς το λόγο.

Ατλάντα, ΗΠΑ: πεζοδρόμιο στο κέντρο της πόλης

Γκρατς, Αυστρία: πεζοδρόμιο / πεζόδρομος και γραμμή τραμ.

Όσλο, πλατύ πεζοδρόμιο με επιπρόσθετο χώρο για τραπεζάκια

Μαδρίτη

Ζάγκρεμπ: Πεζοδρόμιο μεσαίου πλάτους αλλά καθαρό από εμπόδια

Κωνσταντινούπολη: πεζοδρόμιο με... ακαλαίσθητες και άστοχα τοποθετημένες μπάρες, μηχανάκια, παρτέρια δέντρων με το πατροπαράδοτο τσιμεντάκι γύρω-γύρω, χαρτοκιβώτια, γλάστρες... Εδώ είμαστε!

ό δρομάκι. Και βρήκα πως μου φταίει ότι φταίει και αυτούς. Το στενό πεζοδρόμιο. Σε μια συνοικία του κέντρου που χτίστηκε εντελώς ακατάλληλα για Έλληνες. Μια δυτική μαλακία για να χωρέσει την ρέμβη 5-6 ανθρώπων που τους άρεσε αμαχητί η περατζάδα και το απογευματινό αεράκι του κάθετου προς την παραλία δρόμου. Να χωρέσει μια από τις μεγαλύτερες χαρές ενός πρώιμου φθινοπωρινού δειλινού με λίγους φίλους, εκεί που υπάρχει η συνήθεια σχεδόν από πάντα εδώ, να συναθροίζεσαι με τον συμπολίτη σου, στην αγορά. Το είδα πως να το πω, σαν να είμαι ο Ατένμπορο. Πηγή: www.lifo.gr

ό δρομάκι. Και βρήκα πως μου φταίει ότι φταίει και αυτούς. Το στενό πεζοδρόμιο. Σε μια συνοικία του κέντρου που χτίστηκε εντελώς ακατάλληλα για Έλληνες. Μια δυτική μαλακία για να χωρέσει την ρέμβη 5-6 ανθρώπων που τους άρεσε αμαχητί η περατζάδα και το απογευματινό αεράκι του κάθετου προς την παραλία δρόμου. Να χωρέσει μια από τις μεγαλύτερες χαρές ενός πρώιμου φθινοπωρινού δειλινού με λίγους φίλους, εκεί που υπάρχει η συνήθεια σχεδόν από πάντα εδώ, να συναθροίζεσαι με τον συμπολίτη σου, στην αγορά. Το είδα πως να το πω, σαν να είμαι ο Ατένμπορο. Πηγή: www.lifo.gr

Προχθές, περνούσα γυρίζοντας στο σπίτι από έναν δρόμο με σχετικά στενό πεζοδρόμιο. Περνώντας έξω από ένα καφενείο, εκνευρίστηκα που μερικοί θαμώνες είχαν βγάλει κάτι πολύ μικρά τραπεζάκια κολλημένα στον τοίχο-τα οποία δεν υπάρχει άδεια που να μπορεί να τα δικαιολογεί σε τέτοιο πλάτος πεζοδρομίου- και κάθονταν είτε σε καρέκλες, είτε στα σκαλάκια, είτε όρθιοι στη μέση του πεζοδρομίου με αποτέλεσμα να με εμποδίζει η παρουσία τους εκεί, αναγκάζοντάς με να κόψω ταχύτητα και να κάνω μερικά ζιγκ ζαγκ ανάμεσά τους μέχρι να βρω και πάλι ελεύθερο το πεζοδρόμιο και να ανακτήσω τον γρήγορο βηματισμό μου. Το πρώτο αντανακλαστικό, ήταν να σκεφτώ, "γαμώ την Ελλάδα μου, γαμημένοι κωλοελληναράδες, αυθαίρετοι, παράνομοι και απείθαρχοι στα πάντα. Απολίτιστοι! Θέλω να φύγω επιτέλους από αυτήν την γαμοχώρα!" Αυτά ήταν τα νεύρα μου, που ανέκοψαν την ομαλή, ευθεία και ταχεία λόγω υπερέντασης μετά την δουλειά πορεία μου. Είχα να μαγειρέψω, να βάλω πλυντήριο, να συμμαζέψω και να κάνω δουλειά στο σπίτι. Και τότε μου ήρθε στο μυαλό μια "Δυτικίστρια" αρθρογράφος που κατακρίνει τα πάντα στην Ελλάδα, ακόμα και τις μαμάδες που βυζαίνουν τα μωρά τους στο πεζοδρόμιο. Και ξενέρωσα με τον εαυτό μου. Και κοντοστάθηκα, τους κοίταξα πίσω μου και αναρωτήθηκα, ποιο είναι το πρόβλημά μου με αυτούς τους ανθρώπους; Και αφού τους χαζεψα για λίγο, κατάλαβα ότι αυτό που παρατηρώ είναι ένα άκρως λογικό φαινόμενο. Αυτοί οι άνθρωποι θέλανε να κάτσουνε έξω, έστω και σε αυτό το στενό δρομάκι. Και βρήκα πως μου φταίει ότι φταίει και αυτούς. Το στενό πεζοδρόμιο. Σε μια συνοικία του κέντρου που χτίστηκε εντελώς ακατάλληλα για Έλληνες. Μια δυτική μαλακία για να χωρέσει την ρέμβη 5-6 ανθρώπων που τους άρεσε αμαχητί η περατζάδα και το απογευματινό αεράκι του κάθετου προς την παραλία δρόμου. Να χωρέσει μια από τις μεγαλύτερες χαρές ενός πρώιμου φθινοπωρινού δειλινού με λίγους φίλους, εκεί που υπάρχει η συνήθεια σχεδόν από πάντα εδώ, να συναθροίζεσαι με τον συμπολίτη σου, στην αγορά. Το είδα πως να το πω, σαν να είμαι ο Ατένμπορο Πηγή: www.lifo.gr

Προχθές, περνούσα γυρίζοντας στο σπίτι από έναν δρόμο με σχετικά στενό πεζοδρόμιο. Περνώντας έξω από ένα καφενείο, εκνευρίστηκα που μερικοί θαμώνες είχαν βγάλει κάτι πολύ μικρά τραπεζάκια κολλημένα στον τοίχο-τα οποία δεν υπάρχει άδεια που να μπορεί να τα δικαιολογεί σε τέτοιο πλάτος πεζοδρομίου- και κάθονταν είτε σε καρέκλες, είτε στα σκαλάκια, είτε όρθιοι στη μέση του πεζοδρομίου με αποτέλεσμα να με εμποδίζει η παρουσία τους εκεί, αναγκάζοντάς με να κόψω ταχύτητα και να κάνω μερικά ζιγκ ζαγκ ανάμεσά τους μέχρι να βρω και πάλι ελεύθερο το πεζοδρόμιο και να ανακτήσω τον γρήγορο βηματισμό μου. Το πρώτο αντανακλαστικό, ήταν να σκεφτώ, "γαμώ την Ελλάδα μου, γαμημένοι κωλοελληναράδες, αυθαίρετοι, παράνομοι και απείθαρχοι στα πάντα. Απολίτιστοι! Θέλω να φύγω επιτέλους από αυτήν την γαμοχώρα!" Αυτά ήταν τα νεύρα μου, που ανέκοψαν την ομαλή, ευθεία και ταχεία λόγω υπερέντασης μετά την δουλειά πορεία μου. Είχα να μαγειρέψω, να βάλω πλυντήριο, να συμμαζέψω και να κάνω δουλειά στο σπίτι. Και τότε μου ήρθε στο μυαλό μια "Δυτικίστρια" αρθρογράφος που κατακρίνει τα πάντα στην Ελλάδα, ακόμα και τις μαμάδες που βυζαίνουν τα μωρά τους στο πεζοδρόμιο. Και ξενέρωσα με τον εαυτό μου. Και κοντοστάθηκα, τους κοίταξα πίσω μου και αναρωτήθηκα, ποιο είναι το πρόβλημά μου με αυτούς τους ανθρώπους; Και αφού τους χαζεψα για λίγο, κατάλαβα ότι αυτό που παρατηρώ είναι ένα άκρως λογικό φαινόμενο. Αυτοί οι άνθρωποι θέλανε να κάτσουνε έξω, έστω και σε αυτό το στενό δρομάκι. Και βρήκα πως μου φταίει ότι φταίει και αυτούς. Το στενό πεζοδρόμιο. Σε μια συνοικία του κέντρου που χτίστηκε εντελώς ακατάλληλα για Έλληνες. Μια δυτική μαλακία για να χωρέσει την ρέμβη 5-6 ανθρώπων που τους άρεσε αμαχητί η περατζάδα και το απογευματινό αεράκι του κάθετου προς την παραλία δρόμου. Να χωρέσει μια από τις μεγαλύτερες χαρές ενός πρώιμου φθινοπωρινού δειλινού με λίγους φίλους, εκεί που υπάρχει η συνήθεια σχεδόν από πάντα εδώ, να συναθροίζεσαι με τον συμπολίτη σου, στην αγορά. Το είδα πως να το πω, σαν να είμαι ο Ατένμπορο Πηγή: www.lifo.gr

Προχθές, περνούσα γυρίζοντας στο σπίτι από έναν δρόμο με σχετικά στενό πεζοδρόμιο. Περνώντας έξω από ένα καφενείο, εκνευρίστηκα που μερικοί θαμώνες είχαν βγάλει κάτι πολύ μικρά τραπεζάκια κολλημένα στον τοίχο-τα οποία δεν υπάρχει άδεια που να μπορεί να τα δικαιολογεί σε τέτοιο πλάτος πεζοδρομίου- και κάθονταν είτε σε καρέκλες, είτε στα σκαλάκια, είτε όρθιοι στη μέση του πεζοδρομίου με αποτέλεσμα να με εμποδίζει η παρουσία τους εκεί, αναγκάζοντάς με να κόψω ταχύτητα και να κάνω μερικά ζιγκ ζαγκ ανάμεσά τους μέχρι να βρω και πάλι ελεύθερο το πεζοδρόμιο και να ανακτήσω τον γρήγορο βηματισμό μου. Το πρώτο αντανακλαστικό, ήταν να σκεφτώ, "γαμώ την Ελλάδα μου, γαμημένοι κωλοελληναράδες, αυθαίρετοι, παράνομοι και απείθαρχοι στα πάντα. Απολίτιστοι! Θέλω να φύγω επιτέλους από αυτήν την γαμοχώρα!" Αυτά ήταν τα νεύρα μου, που ανέκοψαν την ομαλή, ευθεία και ταχεία λόγω υπερέντασης μετά την δουλειά πορεία μου. Είχα να μαγειρέψω, να βάλω πλυντήριο, να συμμαζέψω και να κάνω δουλειά στο σπίτι. Και τότε μου ήρθε στο μυαλό μια "Δυτικίστρια" αρθρογράφος που κατακρίνει τα πάντα στην Ελλάδα, ακόμα και τις μαμάδες που βυζαίνουν τα μωρά τους στο πεζοδρόμιο. Και ξενέρωσα με τον εαυτό μου. Και κοντοστάθηκα, τους κοίταξα πίσω μου και αναρωτήθηκα, ποιο είναι το πρόβλημά μου με αυτούς τους ανθρώπους; Και αφού τους χαζεψα για λίγο, κατάλαβα ότι αυτό που παρατηρώ είναι ένα άκρως λογικό φαινόμενο. Αυτοί οι άνθρωποι θέλανε να κάτσουνε έξω, έστω και σε αυτό το στενό δρομάκι. Και βρήκα πως μου φταίει ότι φταίει και αυτούς. Το στενό πεζοδρόμιο. Σε μια συνοικία του κέντρου που χτίστηκε εντελώς ακατάλληλα για Έλληνες. Μια δυτική μαλακία για να χωρέσει την ρέμβη 5-6 ανθρώπων που τους άρεσε αμαχητί η περατζάδα και το απογευματινό αεράκι του κάθετου προς την παραλία δρόμου. Να χωρέσει μια από τις μεγαλύτερες χαρές ενός πρώιμου φθινοπωρινού δειλινού με λίγους φίλους, εκεί που υπάρχει η συνήθεια σχεδόν από πάντα εδώ, να συναθροίζεσαι με τον συμπολίτη σου, στην αγορά. Το είδα πως να το πω, σαν να είμαι ο Ατένμπορο. Πηγή: www.lifo.gr

Και τότε μου ήρθε στο μυαλό μια "Δυτικίστρια" αρθρογράφος που κατακρίνει τα πάντα στην Ελλάδα, ακόμα και τις μαμάδες που βυζαίνουν τα μωρά τους στο πεζοδρόμιο. Και ξενέρωσα με τον εαυτό μου. Και κοντοστάθηκα, τους κοίταξα πίσω μου και αναρωτήθηκα, ποιο είναι το πρόβλημά μου με αυτούς τους ανθρώπους; Και αφού τους χαζεψα για λίγο, κατάλαβα ότι αυτό που παρατηρώ είναι ένα άκρως λογικό φαινόμενο. Αυτοί οι άνθρωποι θέλανε να κάτσουνε έξω, έστω και σε αυτό το στενό δρομάκι. Και βρήκα πως μου φταίει ότι φταίει και αυτούς. Το στενό πεζοδρόμιο. Σε μια συνοικία του κέντρου που χτίστηκε εντελώς ακατάλληλα για Έλληνες. Μια δυτική μαλακία για να χωρέσει την ρέμβη 5-6 ανθρώπων που τους άρεσε αμαχητί η περατζάδα και το απογευματινό αεράκι του κάθετου προς την παραλία δρόμου. Να χωρέσει μια από τις μεγαλύτερες χαρές ενός πρώιμου φθινοπωρινού δειλινού με λίγους φίλους, εκεί που υπάρχει η συνήθεια σχεδόν από πάντα εδώ, να συναθροίζεσαι με τον συμπολίτη σου, στην αγορά. Το είδα πως να το πω, σαν να είμαι ο Ατένμπορο. Πηγή: www.lifo.gr

Το... αυτοκίνητο αυτοκίνητο της Google

Δείτε ένα πολύ ενδιαφέρον σχεδιάγραμμα στο CNN σχετικά με τον τρόπο λειτουργίας και τα πλεονεκτήματα του στόλου των αυτοκινούμενων αυτοκινήτων της Google:

http://money.cnn.com/magazines/fortune/storysupplement/google-self-driving-car/?iid=HP_LN

Μέχρι στιγμής, τρεις πολιτείες των ΗΠΑ (Νεβάδα, Φλόριντα και Καλιφόρνια) έχουν αλλάξει τον κώδικα οδικής κυκλοφορίας τους ώστε να επιτρέπουν ρητώς την κυκλοφορία αυτόνομων αυτοκινήτων στους δρόμους τους (βλ. Wikipedia), ενώ σχετική επίδειξη / πειραματική κυκλοφορία έχει γίνει και στο Τέξας. Τα αυτοκίνητα της Google στον ενάμιση σχεδόν χρόνο κυκλοφορίας τους δεν έχουν εμπλακεί σε ατύχημα για το οποίο να τους αποδίδεται η ευθύνη. Παράλληλα, φήμες αναφέρουν ότι η Google σχεδιάζει να θέσει σε λειτουργία ένα στόλο αυτοκινούμενων ταξί.

Η ζωή στην πόλη αφήνει τα σημάδια της στον εγκέφαλο...

Αυτός είναι ο τίτλος άρθρου του περιοδικού Nature της 22 Ιουνίου 2011 που παρουσιάζει μελέτη επιστημονικής ομάδας υπό τον Andreas Meyer-Lindenberg του Πανεπιστημίου της Χαϊδελβέργης. Σύμφωνα με τα ευρήματα της έρευνας η ζωή στην πόλη επηρεάζει τον τρόπο με τον οποίο ο εγκέφαλος των ανθρώπων αντιδρά στην κοινωνική πίεση (στρες), η οποία με τη σειρά της είναι ένας βασικός παράγοντας για την εμφάνιση της σχιζοφρένειας. Η σχιζοφρένεια εμφανίζεται σε διπλάσιο ποσοστό στους ανθρώπους της πόλης απ' ότι στους ανθρώπους της εξοχής. Στην έρευνά του ο Meyer-Lindenberg προσπαθεί να λάβει υπόψη τα ευρήματα άλλων επιστημονικών και επαγγελματικών ομάδων, όπως των κοινωνικών επιστημόνων ή των πολεοδόμων:

"For his future investigations, Meyer-Lindenberg is seeking urban planners who can help him to tease out how variables such as green space and population density contribute to the neurobiological impact of city living. Hans Wirz of the urban planning office in Basel, Switzerland, says that it took decades to integrate knowledge about the biomedical effects of the cityscape into his profession. "But when it comes to mental health we haven't a clue."

Alison Abbott. "City living marks the brain". Nature. 22 June 2011. 

Πόσο πράσινη είναι η συμπεριφορά των νοικοκυριών;

Με την ευκαιρία της χθεσινής "Παγκόσμιας Ημέρας Περιβάλλοντος" ο ΟΟΣΑ κυκλοφόρησε μία έκθεση με τίτλο "Greening Household Behaviour" όπου γίνεται προσπάθεια να εκτιμηθεί η συμπεριφορά των νοικοκυριών στις ανεπτυγμένες χώρες - μέλη του Οργανισμού ως προς διάφορα περιβαλλοντικά ζητήματα. Μέρος της έκθεσης αφιερώνεται στο ζήτημα των τροφίμων, των απορριμμάτων και της απόρριψης τροφίμων, που ήταν και το θέμα της φετινής "παγκόσμιας ημέρας περιβάλλοντος".

Η μελέτη βασίστηκε σε μία έρευνα - ερωτηματολόγιο που διενεργήθηκε το 2011 σε 12000 νοικοκυρία, σε 11 χώρες-μέλη του ΟΟΣΑ. Μια σύντομη περιγραφή των περιεχομένων της γίνεται στο μπλογκ του ΟΟΣΑ OECD Insights. Η συνολική μελέτη διατίθεται μόνο σε δημοσιογράφους ή με συνδρομή, αλλά ορισμένα κεφάλαια είναι ελεύθερα προσβάσιμα. Το δελτίο τύπου από την παρουσίαση της μελέτης βρίσκεται εδώ.

Ανάβρα και Καλλικράτης...

Διαβάζοντας το άρθρο "Ανάβρα, ένα χωριό πρότυπο με 0% κρίση και 0% ανεργία" σκέφτομαι για μια ακόμη φορά ότι ο Καλλικράτης ήταν μεν καλός σαν προσπάθεια οικονομικού συμμαζέματος και "νοικοκυρέματος" αλλά με τη γιγάντωση των δήμων που επέφερε ήταν παράλληλα και ένας νόμος ενάντιος στην ιδέα της τοπικής αυτοδιοίκησης.

Μεμονωμένες επιτυχείς προσπάθειες σαν αυτές του γνωστού χωριού Ανάβρα στη Μαγνησία, τώρα πλέον απορροφώνται και εξαφανίζονται μέσα σε μεγαλύτερους δήμους, και γίνονται απλά ένα ακόμη "θέμα" που πρέπει να φροντίσει η δημοτική γραφειοκρατία...

Πράσινη ανάπτυξη και πόλεις

Κυκλοφόρησε η έκδοση του Οργανισμού Οικονομικής Συνεργασίας και Ανάπτυξης (ΟΟΣΑ) με τίτλο Green Growth in Cities ("Πράσινη Ανάπτυξη στις Πόλεις"). Η έκθεση παρουσιάζει συνοπτικά, σε 136 σελίδες, τα συμπεράσματα από 6 διαφορετικές πολιτικές αστικής πράσινης ανάπτυξης. Οι 4 είναι σε επίπεδο πόλης (Κιτακιούσου, Παρίσι, Σικάγο, Στοκχόλμη) και οι 2 σε εθνικό επίπεδο (Κίνα, Κορέα).

Η έκθεση είναι δωρεάν διαθέσιμη για online ανάγνωση εδώ:

Ακούστηκαν...#7

(...μεμονωμένα ακουστικά στιγμιότυπα, από την περιρρέουσα καθημερινότητα)

_Τελικά σε ποιά χώρα είμαστε;

_Ελβετία.

_Κανονικά δε θα πρεπε να κάνει κρύο;

(Διάλογος Έλληνα γονιού με την Ελληνίδα -φοιτήτρια; / μαθήτρια;- κόρη του, μέσα στο αεροπλάνο της επιστροφής Παρίσι-Αθήνα)

_Το Μπόντρουμ (sic) που είναι;

_Βουλγαρία.

(Οι ίδιοι ανωτέρω, βλέποντας το χάρτη στις οθόνες του αεροπλάνου. Μ'όποιον δάσκαλο καθήσεις...)

-Καλώς το λεβεντόπουστα!

(Εγκάρδια υποδοχή μαγαζάτορα σε μεταφορέα, Αμπελόκηποι)

Ηλικιωμένος προς υπάλληλο σουπερμάρκετ:

-Συγγνώμη, που βρίσκεται το...;

-Νά 'το!

-Πο πο! Στραβομάρα που με δέρνει!

-Πόσα θέλετε;

-ΠΟΛΛΆ!

(Τώρα που το βρήκες δώστου...)

_Έλα Τζίλντα!

_Τζίλντα κουνήσου αγάπη μου...

_Τζίλντα θα σε πλακώσω!

(Η Τζίλντα, μία σκύλα....)

Μια πρόβλεψη για τα κτήρια του μέλλοντος

Μια πρόβλεψη για τα κτήρια του μέλλοντος από την εταιρεία ARUP και συγκεκριμένα τους Josef Hargrave (κείμενο) και Rob House (σκίτσο).

"IT'S ALIVE" (ARUP Foresight, London) (7.6MB, .pdf)

Κτήρια "ζωντανά" που αλληλεπιδρούν με το περιβάλλον τους, κτήρια που μεταμορφώνονται ανάλογα με τις ανάγκες των χρηστών τους, κτήρια με τμήματα που αντικαθίστανται, κτήρια που παράγουν όση ενέργεια καταναλώνουν, κτήρια άμεσα συνδεδεμένα με τα δίκτυα απορριμάτων, ενέργειας, μεταφορών. Κτήρια αυτόνομα. Κτήρια υπόγεια (με χώρους στάθμευσης, χώρους / κόμβους μεταφορών, χώρους επεξεργασίας απορριμάτων) και ταυτόχρονα ψηλά.

Ψηλά; Πάνω από 27μέτρα; Μα αυτό δεν "είναι έξω από την ανθρώπινη κλίμακα;" "Εκτός της κλίμακας του Αττικού τοπίου;"... Α, πα, πα, πα!

Οι χειρότερες πόλεις για το 2013...

Η ετήσια λίστα είναι από το Forbes και ...ευτυχώς αφορά τις πιο μίζερες πόλεις των ΗΠΑ.

Πρώτο το Ντητρόιτ του Μίσιγκαν και δεύτερο το Φλιντ, επίσης του Μίσιγκαν. Για τον υπολογισμό χρησιμοποιούνται στοιχεία όπως 1) ανεργία, 2) πληθωρισμός, 3) μετανάστευση, 4) ανοδικές ή καθοδικές τάσεις στις τιμές ακινήτων, 5) οι κατασχέσεις ακινήτων, 6) οι φόροι στην ακίνητη περιουσία, 7) ο καιρός, 8) η βίαιη εγκληματικότητα, και 9) ο χρόνος μετάβασης στη δουλειά.

Αναλυτικά διαβάστε εδώ.

Ένα βιβλίο... αλλιώτικο: 707 Καρκινικές Φράσεις

Νέος χρόνος και νέα ανάρτηση μετά από καιρό. Ο κύριος λόγος της καθυστέρησης είναι πως ήμουν απασχολημένος με τα τελικά στάδια της δημιουργίας ενός βιβλίου που κυκλοφόρησε στο τέλος του 2012. Συγγραφέας είναι η Σοφία Σταμπολίτη και τίτλος του "707 Καρκινικές Φράσεις: ...ένα παιχνίδι λέξεων...". 

Το θέμα του βιβλίου είναι, όπως φαντάζεστε, καρκινικές επιγραφές (δηλ. φράσεις που διαβάζονται και από αριστερά αλλά και από δεξιά, όπως το γνωστό ΝΙΨΟΝ ΑΝΟΜΗΜΑΤΑ ΜΗ ΜΟΝΑΝ ΟΨΙΝ που μάθαμε στο σχολείο), τις οποίες έχει γράψει η ίδια η Σοφία. Από τις  περίπου 1500 που έχει γράψει, διάλεξε τις καλύτερες 707 (καρκινικός αριθμός...) και τις εκδίδει σε μια καλαίσθητη έκδοση από τις εκδόσεις CaptainBook.gr. Οι φράσεις αυτές συνοδεύονται από σκίτσα της Σοφίας Τζήμα και άλλων σκιτσογράφων (Περικλής Ιορδανίδης, Μυρσίνη Μανέτα, Ελευθερία Μάντζαρη) που συμμετείχαν σε διαγωνισμό που διοργανώθηκε από το Μικρό Πολυτεχνείο, καθώς και από μια δική μου εισαγωγή-έρευνα πάνω στις καρκινικές φράσεις, τους καρκινικούς αριθμούς και την καρκινική μουσική.

Το εξώφυλλο του βιβλίου της Σοφίας Σταμπολίτη: "707 Καρκινικές Φράσεις: ... ένα παιχνίδι λέξεων..."

Αν σας αρέσει ό,τι έχει να κάνει με τη γλώσσα, τις λέξεις και τα λογοπαίγνια σίγουρα  θα βρείτε το βιβλίο ενδιαφέρον. Έχει όμως υλικό (στην Εισαγωγή και τα Παραρτήματα) που θα αρέσει και σε όσους ενδιαφέρονται για τα μαθηματικά και αριθμητικά παιχνίδια, τα μυστήρια και τη μεταφυσική ή  παθιάζονται με τη μουσική και τις μουσικές λίστες!

Το βιβλίο μπορεί κανείς να το αγοράσει από το ηλεκτρονικό βιβλιοπωλείο CaptainBook.gr, από το βιβλιοπωλείο "Πολιτεία", Ασκληπιού 1-3 & Ακαδημίας, Αθήνα και σε όλα τα βιβλιοπωλεία της Ελλάδας κατόπιν παραγγελίας.
Η σελίδα του βιβλίου στο Facebook βρίσκεται εδώ.